Obojczyk (zbroja): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+1 |
Dr. |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Obojczyk ''' – część [[Zbroja płytowa|płytowej zbroi]] rycerskiej, ochraniająca górną części ramion, szyi oraz piersi<ref name="Warszawa">{{Cytuj książkę | nazwisko = Swaryczewski | imię = Andrzej | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 61-62 | isbn = 83-01-07271-7}}</ref>. Miewał różną budowę – od pojedynczej płyty po folgowe konstrukcje z zawiasami. Początkowo był częścią hełmu – "wielkiego basinetu" oraz [[armet]]a. Używany jako samodzielna część zbroi od połowy XV wieku, najczęściej jako uzupełnienie [[łebka|łebki]] lub [[kapalin]]u w formie podbródka osłaniającego również dolną część twarzy. W miarę zaniku zbroi przekształcił się w [[ryngraf]]. |
'''Obojczyk ''' – część [[Zbroja płytowa|płytowej zbroi]] rycerskiej, ochraniająca górną części ramion, szyi oraz piersi<ref name="Warszawa">{{Cytuj książkę | nazwisko = Swaryczewski | imię = Andrzej | tytuł = Płatnerze krakowscy | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 61-62 | isbn = 83-01-07271-7}}</ref>. Miewał różną budowę – od pojedynczej płyty po folgowe konstrukcje z zawiasami. Początkowo był częścią hełmu – "wielkiego basinetu" oraz [[armet]]a. Używany jako samodzielna część zbroi od połowy XV wieku, najczęściej jako uzupełnienie [[łebka|łebki]] lub [[kapalin]]u w formie podbródka osłaniającego również dolną część twarzy. W miarę zaniku zbroi przekształcił się w [[ryngraf]]. |
||
W Polsce był używany w klasycznej formie u schyłku średniowiecza. W wieku XVII był uzbrojeniem ochronnym lekkiej jazdy, w XVII i XVIII częścią zbroi husarskiej. |
W Polsce był używany w klasycznej formie u schyłku średniowiecza. W wieku XVII był uzbrojeniem ochronnym lekkiej jazdy, w XVII i XVIII częścią zbroi husarskiej. |
||
Wersja z 01:30, 18 sie 2018
Obojczyk – część płytowej zbroi rycerskiej, ochraniająca górną części ramion, szyi oraz piersi[1]. Miewał różną budowę – od pojedynczej płyty po folgowe konstrukcje z zawiasami. Początkowo był częścią hełmu – "wielkiego basinetu" oraz armeta. Używany jako samodzielna część zbroi od połowy XV wieku, najczęściej jako uzupełnienie łebki lub kapalinu w formie podbródka osłaniającego również dolną część twarzy. W miarę zaniku zbroi przekształcił się w ryngraf.
W Polsce był używany w klasycznej formie u schyłku średniowiecza. W wieku XVII był uzbrojeniem ochronnym lekkiej jazdy, w XVII i XVIII częścią zbroi husarskiej.
Przypisy
- ↑ Andrzej Swaryczewski: Płatnerze krakowscy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 61-62. ISBN 83-01-07271-7.