Walijski kuc górski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
dodałem linki do innych języków za en:Welsh Pony, delikatna zmiana rozkładu, szablony problemowe, jakieś literówki, refy |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|dokonać wikizacji, przenieść do '''kuc walijski'''(?), zilustrować, dodać infobox(?), poszerzyć o ogólny wstęp}} |
|||
{{linki}} |
{{linki}} |
||
{{Próżne wyrażenia}} |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
To szlachetny mały [[kuc]] o zgrabnej, suchej głowie z szerokim czołem. Duże oczy, uszy małe. Silne, muskularne ciało. Wszystkie rodzaje [[maści]] podstawowych, często siwa. |
To szlachetny mały [[kuc]] o zgrabnej, suchej głowie z szerokim czołem. Duże oczy, uszy małe. Silne, muskularne ciało. Wszystkie rodzaje [[maści]] podstawowych, często siwa. |
||
Wysokość: 110-122cm w kłębie |
Wysokość: 110-122cm w kłębie |
||
⚫ | Walijski kuc górski żył w [[Walia|Walii]] ponad |
||
⚫ | Walijski kuc górski żył w [[Walia|Walii]] ponad 1000 lat dzięki dużej odporności i małym wymaganiom. Inne zalety tego [[koń|konia]], to łagodny charakter i typowy, energiczny i efektowny ruch. Czyni to z kuca walijskiego wspaniałego wierzchowca dla małych dzieci. Błędem byłoby jednak traktowanie go jak zabawki. Również te kuce wymagają solidnego wychowania i wyszkolenia. |
||
'''Sekcja B''' |
|||
⚫ | |||
'''Sekcja B<ref name="susan">{{cytuj książkę|autor=Susan McBane|tytuł=Konie Rasowe}}</ref><ref name="struan">{{cytuj książkę|autor=Struan Reid|tytuł=Konie i Kuce}}</ref>''' |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
Pochodzenie: Walia |
Pochodzenie: Walia |
||
Rasa wywodząca się od górskiego kuca walijskiego. Niegdyś używane przez pasterzy kuce są obecnie ulubionymi wierzchowcami dzieci. Są inteligentne i dzielne, dlatego ze wszystkich ras walijskich właśnie ta jest najbardziej popularna. |
Rasa wywodząca się od górskiego kuca walijskiego. Niegdyś używane przez pasterzy kuce są obecnie ulubionymi wierzchowcami dzieci. Są inteligentne i dzielne, dlatego ze wszystkich ras walijskich właśnie ta jest najbardziej popularna. |
||
'''Sekcja C - k.w. w typie wierzchowym''' |
'''Sekcja C - k.w. w typie wierzchowym<ref name="susan" /><ref name="struan" />''' |
||
Wysokość: do 134 cm |
Wysokość: do 134 cm<br /> |
||
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego |
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego<br /> |
||
Pochodzenie: Walia |
Pochodzenie: Walia |
||
Wywodzi się od górskiego kuca walijskiego. Używany był głównie do pracy na farmie. Dobry koń [[zaprzęg]]owy. |
Wywodzi się od górskiego kuca walijskiego. Używany był głównie do pracy na farmie. Dobry koń [[zaprzęg]]owy. |
||
'''Sekcja D - walijski cob (welsh cob)''' |
'''Sekcja D - walijski cob (welsh cob)<ref name="susan" /><ref name="struan" />''' |
||
Wysokość: do 152 cm |
Wysokość: do 152 cm<br /> |
||
Umaszczenie: |
Umaszczenie: dopuszczalna każda z wyjątkiem tarantowatej i srokatej<br /> |
||
Pochodzenie: Walia |
Pochodzenie: Walia |
||
⚫ | Jego budowa powinna być zwarta, zrównoważona i silna. To prawdziwy koń pod [[siodło]] i [[pociągowy]], wystarczająco silny do lżejszych prac rolniczych, odpowiednio szybki i wytrzymały w zaprzęgu, ale również dość efektywny i chętny do jazdy wierzchem. Ma długi, sprężysty krok, przednie nogi wysuwa znacznie przed łopatki. Ma |
||
[http://www.elevage-du-tresson.com/images/dsc0009reducal7%20-%] |
|||
^ Kuce walijskie gr. D to niezwykle piękne i ambitne konie sportowe. |
|||
⚫ | Jego budowa powinna być zwarta, zrównoważona i silna. To prawdziwy koń pod [[siodło]] i [[pociągowy]], wystarczająco silny do lżejszych prac rolniczych, odpowiednio szybki i wytrzymały w zaprzęgu, ale również dość efektywny i chętny do jazdy wierzchem. Ma długi, sprężysty krok, przednie nogi wysuwa znacznie przed łopatki. Ma wyraźną akcję nadgarstków, a tylne nogi sprężyste w kłusie. Opiera się nimi silnie i wypycha ciało do przodu. Głowa wytworna, o prostym profilu i nozdrzach szerokich i głębokich. Silna szczęka. Szeroka i głęboka klatka piersiowa. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Szyja długa, muskularna, ale nie robi wrażenia ciężkiej, dumnie wygięta, wysoko osadzona na opadających łopatkach. Nogi bardzo mocne, doskonale umięśnione w górnej części. Dopuszczalna niewielka ilość włosów pęcinowych. Kopyta zaokrąglone i twarde. Zad zaokrąglony, długi, wypukły. Ogon wysoko osadzony, noszony dumnie. Grzbiet krótki i prosty. Lędźwia długie i mocne. Uszy ładnie ukształtowane, dość krótkie, spiczaste, czujne. |
||
(Kuc gr B, C, D by Bloo). (Susan McBane "Konie Rasowe", Struan Reid "Konie i Kuce") |
|||
{{przypisy}} |
|||
{{zoologia stub}} |
{{zoologia stub}} |
||
[[kategoria:Rasy koni]] |
[[kategoria:Rasy koni]] |
||
[[de:Welsh-Pony]] |
|||
[[en:Welsh Pony]] |
|||
[[fi:Welsh-poni]] |
|||
[[fr:Welsh Mountain]] |
|||
[[no:Welsh-ponni]] |
|||
[[sv:Welsh Mountain]] |
Wersja z 20:34, 23 gru 2007
Ten artykuł należy dopracować |
Szablon:Linki Szablon:Próżne wyrażenia
Kuc Walijski (welsh pony)
Sekcja A - Walijski kuc górski (welsh mountain pony)[1]
To szlachetny mały kuc o zgrabnej, suchej głowie z szerokim czołem. Duże oczy, uszy małe. Silne, muskularne ciało. Wszystkie rodzaje maści podstawowych, często siwa.
Wysokość: 110-122cm w kłębie
Walijski kuc górski żył w Walii ponad 1000 lat dzięki dużej odporności i małym wymaganiom. Inne zalety tego konia, to łagodny charakter i typowy, energiczny i efektowny ruch. Czyni to z kuca walijskiego wspaniałego wierzchowca dla małych dzieci. Błędem byłoby jednak traktowanie go jak zabawki. Również te kuce wymagają solidnego wychowania i wyszkolenia.
Wysokość: do 134 cm w kłębie
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego
Pochodzenie: Walia
Rasa wywodząca się od górskiego kuca walijskiego. Niegdyś używane przez pasterzy kuce są obecnie ulubionymi wierzchowcami dzieci. Są inteligentne i dzielne, dlatego ze wszystkich ras walijskich właśnie ta jest najbardziej popularna.
Sekcja C - k.w. w typie wierzchowym[2][3]
Wysokość: do 134 cm
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego
Pochodzenie: Walia
Wywodzi się od górskiego kuca walijskiego. Używany był głównie do pracy na farmie. Dobry koń zaprzęgowy.
Sekcja D - walijski cob (welsh cob)[2][3]
Wysokość: do 152 cm
Umaszczenie: dopuszczalna każda z wyjątkiem tarantowatej i srokatej
Pochodzenie: Walia
Jego budowa powinna być zwarta, zrównoważona i silna. To prawdziwy koń pod siodło i pociągowy, wystarczająco silny do lżejszych prac rolniczych, odpowiednio szybki i wytrzymały w zaprzęgu, ale również dość efektywny i chętny do jazdy wierzchem. Ma długi, sprężysty krok, przednie nogi wysuwa znacznie przed łopatki. Ma wyraźną akcję nadgarstków, a tylne nogi sprężyste w kłusie. Opiera się nimi silnie i wypycha ciało do przodu. Głowa wytworna, o prostym profilu i nozdrzach szerokich i głębokich. Silna szczęka. Szeroka i głęboka klatka piersiowa. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Szyja długa, muskularna, ale nie robi wrażenia ciężkiej, dumnie wygięta, wysoko osadzona na opadających łopatkach. Nogi bardzo mocne, doskonale umięśnione w górnej części. Dopuszczalna niewielka ilość włosów pęcinowych. Kopyta zaokrąglone i twarde. Zad zaokrąglony, długi, wypukły. Ogon wysoko osadzony, noszony dumnie. Grzbiet krótki i prosty. Lędźwia długie i mocne. Uszy ładnie ukształtowane, dość krótkie, spiczaste, czujne.