Domingo Santa María: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
merytoryczne |
lit. |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Grafika:DomingoSantaMariaGonzalez.jpg|150px|thumb|Domingo Santa María jako prezydent Chile]] |
[[Grafika:DomingoSantaMariaGonzalez.jpg|150px|thumb|Domingo Santa María jako prezydent Chile]] |
||
'''Domingo Santa María''' (ur. [[14 sierpnia]] [[1825]] - zm.[[18 lipca]] [[1889]]) - |
'''Domingo Santa María''' (ur. [[14 sierpnia]] [[1825]] - zm. [[18 lipca]] [[1889]]) - [[Chilijczycy|chilijski]] prawnik, polityk i pisarz, prezydent kraju w latach [[1881]]-[[1886]]. |
||
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukonczył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w [[1847]] roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w [[1851]] i [[1859]] roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w [[1862]] roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas błyskotliwą karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Był deputowanym w latach [[1858]] - [[1876]] oraz senatorem od [[1879]] roku. W czasie [[Wojna o Pacyfik|wojny o saletrę]] razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent [[Anibal Pinto]] zaproponował mu uczestnictwo w rządzie.[[Grafika:TumbaSantaMaría.JPG|120px|thumb|left|Grobowiec Domingo Santa María na Cmentarzu Generalnym w Santiago]] Przyjął złozoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności [[Argentyna|Argentyny]] dzieki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej częsci [[Patagonia|Patagonii]]. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych króre złożył rok później. W roku [[1881]] wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego konca ([[1884]]). W polityce wewnetrznej wiekszość swych sił skierował przeciw [[Kościół Katolicki|Kościołowi Katolickiemu]] doprowadzając do uchwalenia tzw. [[Ustawy laickie|ustaw laickich]] (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiedzy Santiago a [[Concepcion]] oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemna strona jego rządów były natomiast fełszerstwa wyborcze. |
|||
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukończył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w [[1847]] roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w [[1851]] i [[1859]] roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w [[1862]] roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Deputowany w latach [[1858]]-[[1876]] oraz senator od [[1879]] roku. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[ |
[[Grafika:TumbaSantaMaría.JPG|120px|thumb|left|Grobowiec Domingo Santa María na Cmentarzu Generalnym w Santiago]] |
||
| ⚫ | |||
Podczas [[Wojna o Pacyfik|wojny o saletrę]] razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent [[Anibal Pinto]] zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złożoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności [[Argentyna|Argentyny]] dzięki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej części [[Patagonia|Patagonii]]. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych, które złożył rok później. |
|||
W [[1881]] roku wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego końca ([[1884]]). W polityce wewnętrznej kraju większość swych sił skierował przeciw [[Kościół Katolicki|kościołowi katolickiemu]] doprowadzając do uchwalenia tzw. [[Ustawy laickie|ustaw laickich]] (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiędzy Santiago a [[Concepcion]] oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemną stroną jego rządów były natomiast fałszerstwa wyborcze. |
|||
Odchodząc z urzędu umożliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy. |
|||
| ⚫ | |||
{{Prezydenci Chile}} |
{{Prezydenci Chile}} |
||
{{DEFAULTSORT:Santa María, Domingo}} |
{{DEFAULTSORT:Santa María, Domingo}} |
||
[[Kategoria:Prezydenci Chile]] |
[[Kategoria:Prezydenci Chile]] |
||
[[Kategoria:Chilijscy prawnicy]] |
[[Kategoria:Chilijscy prawnicy]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w 1825]] |
|||
[[Kategoria:Zmarli w 1889]] |
|||
| ⚫ | |||
[[en:Domingo Santa María]] |
|||
| ⚫ | |||
Wersja z 15:56, 21 lip 2008
Domingo Santa María (ur. 14 sierpnia 1825 - zm. 18 lipca 1889) - chilijski prawnik, polityk i pisarz, prezydent kraju w latach 1881-1886.
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukończył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w 1847 roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w 1851 i 1859 roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w 1862 roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Deputowany w latach 1858-1876 oraz senator od 1879 roku.
Podczas wojny o saletrę razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent Anibal Pinto zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złożoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności Argentyny dzięki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej części Patagonii. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych, które złożył rok później.
W 1881 roku wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego końca (1884). W polityce wewnętrznej kraju większość swych sił skierował przeciw kościołowi katolickiemu doprowadzając do uchwalenia tzw. ustaw laickich (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiędzy Santiago a Concepcion oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemną stroną jego rządów były natomiast fałszerstwa wyborcze. Odchodząc z urzędu umożliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy.
Po odejściu z urzędu prezydenta pełnił funkcję przewodniczącego Senatu. Zmarł na atak serca 16 lipca 1889 roku.
