Hélène Langevin: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m HotCat: Usunięto kategorię "Francuscy politycy" |
m →Działalność antyfaszystowska: ort. |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
== Działalność antyfaszystowska == |
== Działalność antyfaszystowska == |
||
Od 1929 żona fizyka [[Jacques Solomon| |
Od 1929 żona fizyka [[Jacques Solomon|Jacques'a Solomona]], zaangażowała się w latach 30. w walkę z faszyzmem i skrajną prawicą w ramach Światowego komitetu kobiet przeciwko faszyzmowi. Natychmiast po agresji niemieckiej na Francję w [[1940]] przyłączyła się do ruchu oporu. Kolportowała przede wszystkim nielegalną prasę. Aresztowana razem z mężem w 1941 została uwięziona w forcie [[1941]], a następnie dołączona do konwoju 230 kobiet wysyłanych do [[Auschwitz-Birkenau]]. Większość z nich była aktywnymi działaczkami podziemnymi, m.in. [[Simone Sampaix]], [[Charlotte Delbo]], [[Danielle Casanova]] i [[Marie-Claude Vaillant-Couturier]]. Langevin spisała swoje wspomnienia z transportu. |
||
== Po wojnie == |
== Po wojnie == |
Wersja z 13:13, 5 sie 2008
Hélène Langevin (ur. 25 maja 1909 w Fontenay-aux-Roses – zm. 16 stycznia 1995 w Sens) - francuska polityk, działaczka antyfaszystowska i uczestniczka francuskiego ruchu oporu. Córka Paula Langevina i Jeanne Desfosses.
Działalność antyfaszystowska
Od 1929 żona fizyka Jacques'a Solomona, zaangażowała się w latach 30. w walkę z faszyzmem i skrajną prawicą w ramach Światowego komitetu kobiet przeciwko faszyzmowi. Natychmiast po agresji niemieckiej na Francję w 1940 przyłączyła się do ruchu oporu. Kolportowała przede wszystkim nielegalną prasę. Aresztowana razem z mężem w 1941 została uwięziona w forcie 1941, a następnie dołączona do konwoju 230 kobiet wysyłanych do Auschwitz-Birkenau. Większość z nich była aktywnymi działaczkami podziemnymi, m.in. Simone Sampaix, Charlotte Delbo, Danielle Casanova i Marie-Claude Vaillant-Couturier. Langevin spisała swoje wspomnienia z transportu.
Po wojnie
Po zakończeniu działań wojennych i powrocie do Francji wstąpiła do Francuskiej Partii Komunistycznej i została, jako jedna z 33 kobiet, wybrana do parlamentu w październiku 1945. Zasiadała we francuskiej Konstytuancie opracowującej nową ustawę zasadniczą. Musiała jednak przedwcześnie wycofać się z wielkiej polityki ze względu na nadwątlone pobytem w obozie zdrowie. Od 1948 pracowała jako bibliotekarka. W 1958 po raz drugi wzięła ślub z André Parreaux. Miała jedną córkę, Michèle Norel.