Plesiochronous Digital Hierarchy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Różnice w systemach PDH: +uzup. |
|||
| Linia 77: | Linia 77: | ||
Przy czym E5 jest rzadko wykorzystywany z powodu braku jednolitego [[standard]]u. |
Przy czym E5 jest rzadko wykorzystywany z powodu braku jednolitego [[standard]]u. |
||
Ze względów historycznych systemy o przepływności do 2 Mb/s (pierwszy stopień zwielokrotnienia) są często nazywane systemami [[PCM]], ze względu na to, że były to pierwsze systemy cyfrowe oparte na modulacji PCM a nazwę PDH zaczęto używać dopiero dla systemów o większym stopniu zwielokrotnienia. |
|||
== Właściwości i wady systemów PDH == |
== Właściwości i wady systemów PDH == |
||
Wersja z 10:30, 10 mar 2011
PDH - plezjochroniczna hierarchia cyfrowa (ang. Plesiochronous Digital Hierarchy) - technologia używana w sieciach telekomunikacyjnych. Termin plesiochronous pochodzi z Greki plesio, znaczy prawie i chronos, czas. Oznacza to ze elementy sieci PDH są ze sobą zsynchronizowane, ale nie idealnie gdyż każdy z elementów sieci posiada swój zegar. System PDH oparty jest na modulacji kodowo-impulsowej (PCM). Pojedynczy kanał ma przepływność 64Kb/s (8*8KHz=64Kb/s) co pozwala na przesyłanie jednej nieskompresowanej rozmowy telefonicznej. Systemy PDH przy multipleksacji wykorzystują zwielokrotnienie z podziałem czasu TDM (ang. Time Division Multiplexing). Zwielokrotnienie sygnału następuje w kolejnych poziomach wykorzystując dopełnienie impulsowe.
Różnice w systemach PDH
Systemy PDH w Europie, Japonii i Ameryce różnią się między sobą.
| Stopień zwielokrotnienia | Ameryka | Europa | Japonia | |||
| Mbit/s | Oznaczenie | Mbit/s | Oznaczenie | Mbit/s | Oznaczenie | |
| 1 | 1,544 | (T1) | 2,048 | (E1) | 1,544 | (J1) |
| 2 | 6,312 | (T2) | 8,448 | (E2) | 6,312 | (J2) |
| 3 | 44,736 | (T3) | 34,368 | (E3) | 32,064 | (J3) |
| 4 | 274,176 | (T4) | 139,264 | (E4) | 97,728 | (J4) |
| 5 | 564,992 | (E5) | 397,200 | (J5) | ||
W systemie amerykańskim i japońskim multipleksuje się jednocześnie 24 kanały (jedna ramka 192+1bitów). Wymaga to pasma 1,544 Mb/s. W systemie amerykańskim stosuje się cztery stopnie zwielokrotnienia.
Jednak T4 nie jest powszechnie stosowany z powodu braku jednolitego standardu złącz optycznych.
W wersji europejskiej multipleksuje się jednocześnie 32 kanały (jedna ramka 256 bitów), z których 2 pełnią funkcje sterujące i synchronizacyjne, a 30 kanałów jest użytecznych dla odbiorcy. Pasmo wynosi wówczas 2,048 Mb/s.
W systemie europejskim występuje pięć stopni zwielokrotnienia na kolejnych poziomach multipleksacji które przedstawia poniższy rysunek. Krotność zwielokrotnienia pomiędzy muliplekserami to 4 w systemie europejskim i 4,6 lub 7 w systemie amerykańskim. Ponadto w celu dopasowania poszczególnych sygnałów zbiorczych stosuje się dopełnienie dodatnie, co związane jest z brakiem synchronizacji pomiędzy poszczególnymi multiplekserami.
Przy czym E5 jest rzadko wykorzystywany z powodu braku jednolitego standardu.
Ze względów historycznych systemy o przepływności do 2 Mb/s (pierwszy stopień zwielokrotnienia) są często nazywane systemami PCM, ze względu na to, że były to pierwsze systemy cyfrowe oparte na modulacji PCM a nazwę PDH zaczęto używać dopiero dla systemów o większym stopniu zwielokrotnienia.
Właściwości i wady systemów PDH
- w porównaniu do nowszych technologii mała przepływność sygnału liniowego
- zawodność systemów PDH
- energochłonność
- konieczność stosowania hierarchii demultiplekserów kiedy chcemy wydzielić pojedynczy sygnał E1 z E4
- brak standaryzacji ostatnich stopni zwielokrotniania (E5, T4)
- trzy różne standardy PDH na świecie (Europa, Ameryka, Japonia)
Przyszłość
Nowe systemy plezjochroniczne nie są już instalowane. Zostały wyparte przez nowsze systemy SDH.