Wikipedysta:Nicola Six/brudnopis3: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 69: Linia 69:


Hol wieżowca z początku był zaprojektowany jako odkryty plac pomiędzy budynkiem a pozostałą częścią Palace Hotel, jednak nadmierne testowanie aeroelastyczności przez Instytut Nauk o Środowisku przy [[Murdoch University]] doprowadziło do przykrycia holu szklanym zadaszeniem<ref name="CII"/>. Imitacje [[ściana kurtynowa|ścian kurtynowych]], które miały być wykorzystane we wieży, również poddano testom, nakładając na nie obciążenie o współczynniku bezpieczeństwa 1,5. Miało to wykazać ich zdolność do oparcia się [[cyklon tropikalny|cyklonom]] i [[trzęsienie ziemi|trzęsieniom ziemi]]<ref name="CII"/>. Okna budynku wykonane są z dwóch warstw zielonkawego szkła, a sam budynek i ciąg komunikacyjny pokryty jest [[aluminium|aluminiową]] blachą, pomalowaną jasnoszarą farbą fluoropolimerową<ref name="CII"/><ref name="architect"/>.
Hol wieżowca z początku był zaprojektowany jako odkryty plac pomiędzy budynkiem a pozostałą częścią Palace Hotel, jednak nadmierne testowanie aeroelastyczności przez Instytut Nauk o Środowisku przy [[Murdoch University]] doprowadziło do przykrycia holu szklanym zadaszeniem<ref name="CII"/>. Imitacje [[ściana kurtynowa|ścian kurtynowych]], które miały być wykorzystane we wieży, również poddano testom, nakładając na nie obciążenie o współczynniku bezpieczeństwa 1,5. Miało to wykazać ich zdolność do oparcia się [[cyklon tropikalny|cyklonom]] i [[trzęsienie ziemi|trzęsieniom ziemi]]<ref name="CII"/>. Okna budynku wykonane są z dwóch warstw zielonkawego szkła, a sam budynek i ciąg komunikacyjny pokryty jest [[aluminium|aluminiową]] blachą, pomalowaną jasnoszarą farbą fluoropolimerową<ref name="CII"/><ref name="architect"/>.

W momencie zakończenia budowy nadziemna część budynku ważyła 66 000 ton<ref name="two"/>. Wieżowiec opera się na 43 betonowych i stalowych [[palowanie|palach]] o średniej długości 30 metrów, które przechodzą przez trzy warstwy bagna aż do [[skała macierzysta|skały macierzystej]], jaką jest w tym wypadku piaskowiec drobnoziarnisty<ref name="CII"/><ref name="two"/>. Pale mają różne średnice, wynoszące od 2,5 metra do 2,9 metra<ref name="CII"/>. Piwnica budynku ma 16 metrów głębokości i szczelną ścianę o grubości pół metra, zapobiegającą wnikaniu wody<ref name="CII"/>.

Podczas konstruowania budynku 21 września 1987 roku Rada Miasta Perth zatwierdziła dodanie na czubek wieży 48-metrowej iglicy, na której miały stanąć anteny telewizyjne, radiowe i [[antena satelitarna|satelitarne]], a także światła pozycyjne i kamery monitorujące. Gdy jednak zapytano rzecznika banku R&I ds. budowy o te ostatnie, Terry Pilbeam nie udzielił odpowiedzi, do czego używane mogłyby być kamery. Iglicę aaprobował także Wydział Transportu i Komunikacji, według którego nie stanowiła ona problemów dla ruchu lotniczego<ref name="spire">{{cytuj pismo | nazwisko =Wainwright | imię =Robert | autor link = | tytuł =Bid to add spire to R&I Tower | czasopismo =The West Australian| wydanie = | strony =3 | data =1987-09-22 | wydawca = | miejsce = | issn = | doi = }}</ref>. Iglicę dodano do wieżowca pod koniec budowy.



==Galeria==
==Galeria==

Wersja z 04:53, 5 gru 2011

BankWest Tower
Ilustracja
Państwo

 Australia

Miejscowość

Perth

Adres

108 St. George's Terrace

Typ budynku

biurowiec

Architekt

Cameron Chisolm & Nicol

Inwestor

Austmark International i R&I Bank

Wysokość całkowita

247

Wysokość do dachu

214

Kondygnacje

52 piętra

Powierzchnia użytkowa

39 500[1]

Rozpoczęcie budowy

1981

Ukończenie budowy

1988

Właściciel

Brookfield Mutliplex (50%), Stockland (50%)

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak
Brak mapy: AUS-WA
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}

BankWest Tower to 52-piętrowy biurowiec w Perth w Australii Zachodniej. Jego budowę ukończono w 1988 roku. Wysokość BankWest Tower do dachu wynosi 214 metrów, a do wierzchołka anteny komunikacyjnej – 247 metrów. Był to najwyższy budynek w Perth od roku zakończenia budowy do 1992 roku, kiedy wyprzedził go wieżowiec Central Park. Według danych z 2009 roku BankWest Tower jest drugim co do wysokości budynkiem w mieście. Betonowa wieża ma charakterystyczny profil i zbudowana jest na planie trójkąta.

Teren, na którym znajduje się wieża, był niegdyś zajmowany w całości przez Palace Hotel. Utworzono zorganizowaną opozycję, która miała zachować hotel przed zburzeniem, związanym z budową wieżowca. Plac pod budowę przejął następnie biznesmen Alan Bond. Zaakceptowano budowę wieżowca i skonstruowano w sposób, który pozwalał zachować znaczną część Palace Hotel. Wieża pozostała później siedzibą spółek Bonda aż do ich upadku, a od jej ukończenia mieściła się w niej także siedziba banku stanowego Australii Zachodniej, BankWestu (znanego wcześniej pod nazwą R&I Bank).

Historia

Do roku 1978

Doskonała lokalizacja wieżowca na rogu ulic William Street i St Georges Terrace była miejscem, w którym w latach trzydziestych XIX wieku stanął pierwszy w Perth lokal mający koncesję na sprzedaż alkoholu[2]. W 1897 roku, w czasach trwającej w Australii Zachodniej gorączki złota, otworzono w tym miejscu luksusowy wówczas Palace Hotel, który wkrótce zyskał barwną historię za sprawą wielu ówczesnych gwiazd, które w nim gościły[3]. Działkę wykupił australijski bank Commonwealth Banking Corporation, który w 1972 roku ogłosił plan przebudowy terenu i postawienia na nim wysokiego biurowca[3]. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku zburzono wiele starych budynków w Perth, aby zapewnić miejsce dla nowoczesnej zabudowy. Decyzje o tego typu przebudowach spotkały się z krytyką ze strony Rady Miasta Perth[4]. Nastroje te doprowadziły do masowych protestów publicznych i powstania grupy mieszkańców, która pod nazwą „Strażnicy Palace Hotel” („The Palace Guards”) próbowała uratować historyczny budynek[5]. W wyniku protestu Narodowy Fundusz na rzecz Renowacji Budynków National Trust potępił plany budowy, sporządził wykaz zabytków związanych z Palace Hotel i wymusił na Commonwealth Bank wystosowanie do Rządu Federalnego prośby o odebranie nieruchomości[3]. W 1978 roku odkupił ją Alan Bond, przejmując także sąsiedni Terrace Arcade.

Bond Corporation i budowa wieży: lata 1978–1988

W 1980 roku Bond ujawnił nowe plany zagospodarowania terenu, które uwzględniały częściową ochronę Palace Hotel poprzez zachowanie fasady i głównego holu budynku[6]. Jednak budowa nowoczesnego wieżowca na północno-wschodnim rogu działki wymagała zburzenia Terrace Arcade, wschodniego skrzydła mieszkalnego i słynnej hotelowej sali restauracyjnej. Podkreślano konieczność zmian z powodu osłabionej konstrukcji budynku, związanej z działaniem termitów i z remontami dokonanymi w 1915 roku i w latach trzydziestych[6]. Rozbudowa zakładała powiększenie intensywności zabudowy dozwolonej w projekcie urbanistycznym , jednak Rada Miasta Perth zgodziła się już wcześniej na projekty Bonda pod warunkiem, że jego firma utrzyma działalność hotelarską Palace Hotel[6].

Rozbiórka części budowli rozpoczęła się w sierpniu 1981 roku, a do sierpnia 1983 roku wylano fundamenty wieży i zbudowano trzypoziomowy parking podziemny[7]. Jednak zaczęły pojawiać się wątpliwości co do opłacalności konstrukcji[8], co opóźniło rozwój prac. Sytuacja zmieniła się 7 września 1984 roku, kiedy prezes banku R&I David Fischer podpisał umowę o współpracy nad budową z Austmark International, filią Bond Corporation[7]. R&I Bank, którego jedynym właścicielem był wówczas Rząd Australii Zachodniej, zasięgnął porady w sprawie inwestycji w projekt u ówczesnego premiera Briana Burke’a[7].

Po dokonanej przez bank inwestycji wykonawcom udało się uzyskać od Rady Miasta zgodę na wprowadzenie zmian w oryginalnym projekcie tak, żeby Palace Hotel mógł być wykorzystywano już nie jako hotel, ale jako bank [6]. Dzięki temu zezwoleniu Brookfield Multiplex mógł kontynuować rozbudowę, a kolejne piętra budynku zaczęto wynajmować. Do października 1985 roku jedynie cztery piętra wieżowca nie znalazły najemców. Spodziewano się, że jeszcze przed ukończeniem budowy cała wieża zostanie oddana w najem [8]. Z kolejnym etapem budowy BankWest Tower w czerwcu 1986 roku zamknięto Palace Hotel [6]. W kwietniu 1987 roku, kiedy budynek był jeszcze na etapie konstrukcji, aresztowano pięciu mężczyzn, którzy wczesnym rankiem wkradli się na jego teren i zeskoczyli z dachu na spadochronach [9]. Tempo budowy było imponujące: co 8–10 dni wykonawcy dołączali do wieżowca kolejne piętro [10].

Budowa wieżowca trwała trzy lata, a już w 1988 roku przenieśli się do niego pierwsi użytkownicy[11]. Oficjalne otwarcie biurowca miało miejsce w październiku 1989 roku, a jego ukończenie kosztowało 120 mln dolarów australijskich [11], z czego od 1984 roku wydano 100 mln[7]. W momencie zakończenia budowy wieżowiec był 55. najwyższym budynkiem na świecie, trzecim najwyższym w Australii i najwyższym w Perth, wyprzedził bowiem St Martins Tower[8] [10]. Był także ósmym najwyższym na świecie betonowym wieżowcem[10][11]. Jednak już wówczas pojawiły się plany konstrukcji jeszcze wyższej budowli na miejscu dawnego domu towarowego David Jones między ulicami Hay Street i St Georges Terrace[11]. Został nią wieżowiec Central Park.

Po ukończeniu budowy: od roku 1988 do dziś

Najwyższe trzy piętra wieżowca zajmowała prywatna spółka Alana Bonda Dallhold Investments, która miała większość udziałów w Bond Corporation[8] [12]. W listopadzie 1987 roku Bond kupił obraz Vincenta van Gogha Irysy i 23 grudnia 1988 umieścił go w specjalnie wykonanej, zabezpieczonej galerii sztuki na 49. piętrze wieżowca[13]. W związku z pogarszającą się sytuacją finansową spółek Bonda Bond Corporation sprzedał za 108 mln USD połowę swoich udziałów w budynku bankowi R&I, co uczyniło R&I Bank niekwestionowanym właścicielem wieżowca[14]. W obliczu bankructwa swojego imperium Bond w 1991 roku przeniósł swe biura w inne miejsce, pozostawiając trzy najwyższe piętra budynku puste[15]. Pozostały one niezagospodarowane przez niemal 10 lat[1].

Od momentu, w którym wieżowiec został oddany do użytku, nazywano go zarówno Bond Tower[16], jak i R&I Tower, ponieważ na zewnętrznej ścianie widniały logo obu spółek[17]. Logo Bond Corporation zostało później usunięte z wieżowca[18], a do końca roku 1994 oznaczenia na budynku aktualizowano tak, by dostosować nazwę i logo do nowego właściciela i dzierżawcy, banku BankWest[19].

W listopadzie 1994 roku BankWest sprzedał budynek za 146 mln USD spółce Jetcloud Pty Ltd, która była własnością AMP Society[1]. BankWest utrzymał jednak główną dzierżawę budynku, a w 2000 roku zajmował w nim około 20 pięter[1]. W 2002 roku połowę udziałów w wieżowcu za 92,5 mln USD wykupił Valad, a na początku 2007 roku sprzedał udziały grupie Stockland. Tymczasem Multiplex uzyskał połowę udziałów w związku z fuzją z Ronin Property Group[20], zawiązaną pod koniec 2004 roku[21]. Brookifield Multiplex wystawił połowę swoich udziałów w budynku na sprzedaż na początku 2008 roku[22], ale propozycja, jaką przedstawił Luke Saraceni, nie została przyjęta i oferta przepadła[23].

W 2006 roku BankWest ogłosił, że nie przedłuży dzierżawy, a przeniesie się do nowej wieży Raine Square[24]. Z powodu opóźnień z budową Raine Square w listopadzie 2009 roku bank musiał dokonać przedłużenia dzierżawy biur w BankWest Tower na okres pięciu lat z prawem powierniczym dla Saracen Properties, dewelopera wieżowca Raine Square[25]. W maju 2009 roku Saracen Properies ogłosił, że nie będzie starał się o przedłużenie dzierżawy i że zwolni dzierżawione pomieszczenia w listopadzie 2009 roku. Ujawniono także, że biuro na 50. piętrze, które zajmował niegdyś Alan Bond, było w takim stanie, w jakim Bond opuścił je w 1991 roku i że dzierżawa obejmowała także przejęcie jego fotela, biurka i stołu konferencyjnego[26].

Projekt

Południowo-zachodnia ściana wieży, widziana ze skrzyżowania ulic St Georges Terrace i William Street

Wieżowiec zaprojektowała firma architektoniczna Cameron Chisolm & Nicol. Główne kryterium, jakie architekci mieli uwzględnić w projekcie, mówiło, że „wszystkie biura powinny mieć widok na wspaniały krajobraz, jaki roztacza się nad Rzeką Łabędzią”[27]. Mając na uwadze ten wymóg, architekci zdecydowali się na trójkątny przekrój budynku, pozwalający na rozmieszczenie biur na planie otwartym, dzięki czemu światło naturalne docierało do większości pięter użytkowych[10]. Z kolei stopniowany front budynku zwiększał liczbę narożnych biur na każdym piętrze. Ściany wschodnia i zachodnia, będące ścianami oporowymi i mające mniej okien, wykonano wykorzystując metodę betonowania ciągłego[28]. W tych częściach budynku znajduje się układ komunikacyjny, w tym windy i klatki schodowe. Podczas projektowania napotkano na trudności, związane z wykonaniem skosów na górze ścian bocznych budynku. Problem dotyczył ostatnich pięciu pięter. Nie można było w tym wypadku wylać beton, więc zamiast tej standardowej metody użyto prefabrykowanych uprzednio, a następnie nałożonych na budynek żelbetonowych płyt[10].

Cztery ściany wieżowca wykonano z typowych, żelbetonowych dźwigarów i płyt[28]. 14 dźwigów osobowych podzielono na trzy strefy: niższą (od parteru do 17. piętra), średnią (piętra: 18–29) i wysoką (piętra: 30–51)[11]. Miał to być pierwszy w Australii budynek z tego typu rozmieszczeniem wind[27].

Hol wieżowca z początku był zaprojektowany jako odkryty plac pomiędzy budynkiem a pozostałą częścią Palace Hotel, jednak nadmierne testowanie aeroelastyczności przez Instytut Nauk o Środowisku przy Murdoch University doprowadziło do przykrycia holu szklanym zadaszeniem[10]. Imitacje ścian kurtynowych, które miały być wykorzystane we wieży, również poddano testom, nakładając na nie obciążenie o współczynniku bezpieczeństwa 1,5. Miało to wykazać ich zdolność do oparcia się cyklonom i trzęsieniom ziemi[10]. Okna budynku wykonane są z dwóch warstw zielonkawego szkła, a sam budynek i ciąg komunikacyjny pokryty jest aluminiową blachą, pomalowaną jasnoszarą farbą fluoropolimerową[10][27].

W momencie zakończenia budowy nadziemna część budynku ważyła 66 000 ton[11]. Wieżowiec opera się na 43 betonowych i stalowych palach o średniej długości 30 metrów, które przechodzą przez trzy warstwy bagna aż do skały macierzystej, jaką jest w tym wypadku piaskowiec drobnoziarnisty[10][11]. Pale mają różne średnice, wynoszące od 2,5 metra do 2,9 metra[10]. Piwnica budynku ma 16 metrów głębokości i szczelną ścianę o grubości pół metra, zapobiegającą wnikaniu wody[10].

Podczas konstruowania budynku 21 września 1987 roku Rada Miasta Perth zatwierdziła dodanie na czubek wieży 48-metrowej iglicy, na której miały stanąć anteny telewizyjne, radiowe i satelitarne, a także światła pozycyjne i kamery monitorujące. Gdy jednak zapytano rzecznika banku R&I ds. budowy o te ostatnie, Terry Pilbeam nie udzielił odpowiedzi, do czego używane mogłyby być kamery. Iglicę aaprobował także Wydział Transportu i Komunikacji, według którego nie stanowiła ona problemów dla ruchu lotniczego[29]. Iglicę dodano do wieżowca pod koniec budowy.


Galeria

  • Północna ściana budynku widziana z William Street
    Północna ściana budynku widziana z William Street
  • BankWest Tower o wschodzie słońca, tuż obok Central Park i AMP Building
    BankWest Tower o wschodzie słońca, tuż obok Central Park i AMP Building
  • Widok na Rzekę Łabędzią z jednego z biur wieżowca
    Widok na Rzekę Łabędzią z jednego z biur wieżowca
  • Widok na północną i zachodnią stronę budynku, które zawierają ciągi komunikacyjne
    Widok na północną i zachodnią stronę budynku, które zawierają ciągi komunikacyjne
  • Palace Hotel i charakterystyczny, szpiczasty dach parkingu
    Palace Hotel i charakterystyczny, szpiczasty dach parkingu

Zobacz też

  1. ↑ a b c d Virginia Egerton-Warburton. Former Bond Tower Hangs Out 'full' Sign. „The West Australian”, s. 63, 2000-03-15. 
  2. ↑ Roy Gibson. Walks reveal city’s history. „The West Australian”, s. 19, 2008-04-21. 
  3. ↑ a b c Frank Dunn. Palace Hotel. „Sunday Times”, s. 4, 2004-07-04. 
  4. ↑ Race for the sky will scale greater heights. „The West Australian”, s. 11, 1987-09-21. 
  5. ↑ Ian Hocking: Perth—the building challenge. Perth: The Master Builders' Association of Western Australia, s. 32-33. ISBN 0-9598935-3-9.
  6. ↑ a b c d e Robert Wainwright. Just a pretty facade. „The West Australian”, s. 3, 1986-06-04. 
  7. ↑ a b c d Paul McGeough. Reviver for Palace Project. „The West Australian”, s. 1, 1984-09-08. 
  8. ↑ a b c d At long last, it's a big success story. „Western Mail”, s. 56, 1985-10-05. Western Mail Limited. 
  9. ↑ Police get the drop on stunt jumpers. „Sydney Morning Herald”, s. 11, 1987-04-27. 
  10. ↑ a b c d e f g h i j k H. John: Bank Tower reaches new heights. T. 13. 1987, s. 35-37, seria: Construction Industry International.
  11. ↑ a b c d e f g Rob MacDonald. 214m tower is all set to open for business. „Daily News”, s. 14, 1988-07-08. 
  12. ↑ Colleen Ryan. How Bond will probably get his nickel's worth in private. „Sydney Morning Herald”, s. 25, 1990-01-16. Cytat: Dallhold zajął zaszczytne miejsce w nowej siedzibie Bonda - R&I Tower w Perth. Na najwyższych piętrach urządzono szklane atrium z kolekcją sztuki wartą miliony. 
  13. ↑ Business Tycoon Says He Bought World's Most Valuable Painting. , 1988-12-22. Associated Press. 
  14. ↑ Bruce Jacques. Court decision threatens Bond deal. „Financial Times”, s. 22, 1989-12-20. Cytat: Bond powiedział wczoraj na zebraniu zarządu Bond Corporation, że spółka sprzedała połowę swoich udziałów w 50-piętrowym R&I Tower w Perth za sumę 108 mln dolarów australijskich (...) Stwierdził, że grupa przeszła przez trudny okres, podczas którego koflikty były dodatkowo nagłaśniane przez media. Powiedział także, że ogłoszona ostatnio strata firmy Australian, która opiewała na ponad 800 mln dolarów, powinna być ukazywana w dłuższej perspektywie, bo zawierała znaczne świadczenia i sumy odpisane jako straty. 
  15. ↑ Tony Kaye. Bond Keeps Low Profile As Dallhold's Creditors Close In. „Sunday Age”, s. 3, 1991-05-05. Cytat: Rodzinna spółka Bonda, Dallhold Investments, również przeżywała ostatnio problemy. W ciągu ostatnich kilku tygodniu biura Dallhold zostały przeniesione z królewskich sal na 50. piętrze R&I Bank Tower (wcześniej znanej jako Bond Tower) w Perth do parterowej lokalizacji na dalszym końcu ulicy. 
  16. ↑ Victoria Laurie. City of lights to again reflect its civic pride. „The Australian”, s. 15, 2000-08-21. 
  17. ↑ Richard Woldendorp: Demolished multi-storey carpark on Stirling and James Streets Perth. 1990. [dostęp 2011-12-05].
  18. ↑ Richard Woldendorp: Aerial view of Perth CBD and bus station. 1992. [dostęp 2011-12-05].
  19. ↑ Richard Woldendorp: A"Aerial view looking west over Perth central business district. 1994-11. [dostęp 2011-12-05].
  20. ↑ Cathy Saunders. Multiplex owner puts tower on the market. „The West Australian”, s. 78, 2007-11-10. 
  21. ↑ Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).
  22. ↑ Cathy Saunders. Multiplex puts tower stake on the market. „The West Australian”, s. 49, 2008-02-21. 
  23. ↑ Cathy Saunders. Big towers off market as offers fall short. „The West Australian”, s. 45, 2008-08-08. 
  24. ↑ Rebecca Keenan. Multiplex holds key to $134m BankWest deal. „The West Australian”, s. 46, 2006-12-28. 
  25. ↑ Cathy Saunders. Raine Square ‘to keep BankWest’. „The West Australian”, s. 58, 2008-10-15. 
  26. ↑ NEWS.com.au: Bondy's old office up for lease. 2009-05-10, 2009-05-12. [dostęp 2008-11-07].
  27. ↑ a b c Cameron Chisolm & Nicol Architects: R&I Tower. T. 29-4. 1989, s. 16-17, seria: The Architect.
  28. ↑ a b A. Roberts, D. C. Ryan: The R and I Bank Tower, Perth. 1987. [dostęp 2011-12-05].
  29. ↑ Robert Wainwright. Bid to add spire to R&I Tower. „The West Australian”, s. 3, 1987-09-22. 

Bibliografia

Szablon:Bibliografia

Linki zewnętrzne

Szablon:Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Nicola_Six/brudnopis3&oldid=28912771”