Nasciturus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m -spacja |
Zmiana błędnego tłumaczenia pojęcia ,,nasciturus". Instytucje prawne nie operują pojęciem ,,dziecka poczętego, nienarodzonego". |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
== W prawie rzymskim == |
== W prawie rzymskim == |
||
W prawie rzymskim w jego przypadku stosowano [[fikcja prawna|fikcję prawną]], według której miał warunkową [[Zdolność prawna|zdolność prawną]], tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków, jednocześnie sam nie mogąc dokonywać [[Czynność prawna|czynności prawnych]]. To wszystko jednakże pod warunkiem, że urodził się żywy. Ochrona dziecka poczętego a nienarodzonego miała i ma zastosowanie głównie w [[prawo spadkowe|prawie spadkowym]], gdzie dziecko takie może dziedziczyć. Zastosowanie ma tu paremia: ''nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur'' – |
W prawie rzymskim w jego przypadku stosowano [[fikcja prawna|fikcję prawną]], według której miał warunkową [[Zdolność prawna|zdolność prawną]], tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków, jednocześnie sam nie mogąc dokonywać [[Czynność prawna|czynności prawnych]]. To wszystko jednakże pod warunkiem, że urodził się żywy. Ochrona dziecka poczętego a nienarodzonego miała i ma zastosowanie głównie w [[prawo spadkowe|prawie spadkowym]], gdzie dziecko takie może dziedziczyć. Zastosowanie ma tu paremia: ''nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur'' – „mającego się narodzić uważa się za narodzonego, ilekroć chodzi o jego korzyści”. |
||
Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego [[kurator]]a, tzw. kuratora łona (łac. ''curator ventris''). |
Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego [[kurator]]a, tzw. kuratora łona (łac. ''curator ventris''). |
Wersja z 19:14, 14 gru 2013
Nasciturus (łac. „mający się urodzić”) – termin pochodzący z prawa rzymskiego oznaczający dziecko poczęte, ale jeszcze nie urodzone.
W prawie rzymskim
W prawie rzymskim w jego przypadku stosowano fikcję prawną, według której miał warunkową zdolność prawną, tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków, jednocześnie sam nie mogąc dokonywać czynności prawnych. To wszystko jednakże pod warunkiem, że urodził się żywy. Ochrona dziecka poczętego a nienarodzonego miała i ma zastosowanie głównie w prawie spadkowym, gdzie dziecko takie może dziedziczyć. Zastosowanie ma tu paremia: nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur – „mającego się narodzić uważa się za narodzonego, ilekroć chodzi o jego korzyści”.
Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego kuratora, tzw. kuratora łona (łac. curator ventris).
W prawie obecnie obowiązującym
W prawie polskim instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe, art. 927. § 2. k.c.: (...) dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe – jest to instytucja nasciturusa funkcjonująca tak samo jak w prawie rzymskim.
W prawie międzynarodowym o nabywaniu praw przez dziecko poczęte, lecz nienarodzone, rozstrzyga prawo właściwe dla praw i obowiązków, o których nabycie chodzi[1].
Kwestia wyjątku
Kwestia tego, czy nasciturus jest wyjątkiem od ogólnie przyjętej zasady, że każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną (art. 8 § 1 k.c.), czy nie, jest dyskusyjna: niektórzy przedstawiciele doktryny twierdzą, że nie jest to wyjątek z uwagi na fakt, że nasciturus musi urodzić się żywy, aby można było zastosować skuteczną fikcję prawną[2].
Bibliografia
- Marek Kuryłowicz, Adam Wiliński: Rzymskie prawo prywatne. Warszawa: Wolters Kluwer, 2008, s. 84–85. ISBN 978-83-7601-073-1.