Antyproton: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Linia 19: | Linia 19: | ||
[[Plik:Quark structure antiproton.png|thumb|left|250px|Struktura antyprotonu]] |
[[Plik:Quark structure antiproton.png|thumb|left|250px|Struktura antyprotonu]] |
||
Oddziaływanie [[proton]] |
Oddziaływanie [[proton]]u z antyprotonem powoduje ich [[anihilacja|anihilację]]. |
||
Antyproton został odkryty w [[1955]] r. przez [[Owen Chamberlain|O. Chamberlaina]], [[Emilio Segrè|E. Segrègo]], C. Wieganda i Th. Ypsilantisa. |
Antyproton został odkryty w [[1955]] r. przez [[Owen Chamberlain|O. Chamberlaina]], [[Emilio Segrè|E. Segrègo]], C. Wieganda i Th. Ypsilantisa. |
Wersja z 18:26, 18 gru 2013
Klasyfikacja | |
---|---|
Symbol |
|
Ładunek | |
Masa | |
Czas życia T1/2 |
trwały? |
Spin |
1/2 |
Antyproton – cząstka elementarna będąca antycząstką protonu — różniąca się od niego głównie odwrotnym ładunkiem elektrycznym, momentem magnetycznym, i liczbą barionową — lecz mająca tę samą masę i czas życia.
Antyproton według Modelu Standardowego jest cząstką złożoną, zaliczaną do hadronów, a ściślej barionów, i jest zbudowana z trzech antykwarków: dwóch antykwarków górnych "" i jednego antykwarka dolnego "" (układ ') związanych silnym oddziaływaniem przenoszonym przez gluony.
Oddziaływanie protonu z antyprotonem powoduje ich anihilację.
Antyproton został odkryty w 1955 r. przez O. Chamberlaina, E. Segrègo, C. Wieganda i Th. Ypsilantisa.
Występowanie w naturze
Antyprotony występują również w naturze. Odnajdywane są w promieniowaniu kosmicznym docierającym do Ziemi, oraz w pasach Van Allena. Przypuszcza się, że większość z tych antyprotonów ma pochodzenie wtórne – powstają w wyniku oddziaływania promieniowania kosmicznego z materią międzygwiezdną.
Antypierwiastki
Ponieważ antymateria jest w zasadzie identyczna do "normalnej" materii, teorie o stworzeniu antypierwiastków zaistniały od momentu kiedy Paul Dirac ogłosił przewidzianą cząstkę negatywną, czyli antyproton (wówczas przemowy swojej przyjmując Nagrodę Nobla w 1933 r). Realizacja pierwszego antypierwiastka zajeła kolejne 62 lata — w 1995 roku, stworzono poraz pierwszy antywodór. Te pierwsze wyniki ledwo trwały dość długo by być potwierdzone (ułamki sekundy), ze względu na brak sprzętu zdolnego na przechowywanie nowych antyatomów w otoczeniu gdzie mogłyby być ochronione od styku z normalnymi pierwiastkami. Nowe sposoby używania m.in. laserów pulsowych umożliwiły bezpieczne zawieszenie świeżych antyatomów — w czerwcu 2011 r., drużyna ALPHA ogłosiła sukces w utrzymywaniu antywodoru przez ponad 1000s (ponad kwadrans).