Teatr Animacji w Poznaniu

Teatr Animacji

{{{nazwa oryginalna}}}

Typ teatru	teatr lalek
Założyciel	{{{założyciel}}}
Kierownictwo artystyczne	Janusz Ryl-Krystianowski
Data powstania	1945
Państwo	{{{państwo}}}
Lokalizacja	Poznań, ul. Św. Marcin 80/82
Położenie na mapie brak Brak mapy: {{państwo dane {{{państwo}}} | mapa/core | wariant = {{{państwo}}} }} Teatr Animacji
Położenie na mapie świata Teatr Animacji
52°24′28,0800″N 16°55′06,9600″E
Strona internetowa

{{Teatr infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | założyciel = | nazwa oryginalna = | alt grafiki = | państwo = Nieznane pola: "założyciel(e)", "nagrody" oraz "e-teatr_id".

Teatr Animacji – teatr lalki i aktora w Poznaniu założony w 1945 roku.

Historia

Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działał w poznańskim pasażu Apollo, przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Trzy lata później, w 1949 roku, nazwa Teatru zmieniła się ponownie – na wzór modelu radzieckiego – na Państwowy Teatr Młodego Widza. W 1954 roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w 1958 przemianował się po raz kolejny na: Teatr Lalki i Aktora Marcinek.

Przez wiele lat o obliczu Marcinka decydowały dokonania Leokadii Serafinowicz – scenografki i reżyserki, dyrektorki i kierowniczki artystycznej w latach 1969-1976. Serafinowicz, szukając nowych, rzadko wówczas obecnych w polskich teatrach lalek, środków wyrazu, uczyniła z Teatru Marcinek teatr poszukujący. Między lalki wprowadziła prawdziwych aktorów, a sięgając po teksty m.in. Norwida i Witkacego, poszerzyła działalność teatru, otwierając go na widza dorosłego. Marcinek w latach 60. i 70. stał się fenomenem artystycznym i społecznym nie tylko w Poznaniu, ale i w Polsce, m.in. za sprawą takich przedstawień jak: Wanda Norwida, Siała baba mak Krystyny Miłobędzkiej, O Kasi, co gąski zgubiła Marii Kownackiej, Tygrysek i piraci Hanny Januszewskiej.

W 1979 roku Teatr Marcinek przeniósł się do poznańskiego Centrum Kultury Zamek, w którym siedzibę ma do dzisiaj. W roku 1980 dyrektorem naczelnym Teatru został Antoni Kończal, który powołał na stanowisko dyrektora artystycznego Janusza Ryl-Krystianowskiego. Wraz z przejęciem dyrekcji artystycznej, w roku 1989, Ryl-Krystianowski nadał Teatrowi nazwę, pod którą funkcjonuje obecnie – Teatr Animacji. Rozwój nowej koncepcji Teatru był manifestacją poglądów artystycznych twórcy, wyrazem jego postawy reformatorskiej oraz niezgody na porządek zastany w dziedzinie teatru lalek.

Fragment wypowiedzi programowej Janusza Ryl-Krystianowskiego:

TEATR ANIMACJI to teatr lalki, aktora i przedmiotu. Wyróżnia go od teatrów zwanych lalkowymi to, że chętnie korzysta z doświadczeń i tradycji teatru aktorskiego, będąc jednocześnie w opozycji do niego, ponieważ programowo posługuje się lalką i przedmiotem. Czynnikiem konstytutywnym sztuki teatru zwanego lalkowym jest proces animizacji – cud ożywiania – urzeczywistniany jako gra sceniczna za pomocą świadomej i celowej animacji. Stąd nazwa teatru. Teatr lalek w swej postaci klasycznej jest zaledwie jedną z wielu możliwości urzeczywistniania procesu ożywiania.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.

Do najważniejszych przedstawień w reżyserii Janusza Ryl-Krystianowskiego w Teatrze Animacji należą m.in.: Jaś i Małgosia Jana Brzechwy, Ribidi Rabidi Knoll Katarzyny Grajewskiej i Tadeusza Pajdały, Szałaputki Marii Joterki, Bajka o szczęściu Izabeli Degórskiej, Pozytywka Nijole Indriunaite, W beczce chowany Roberta Jarosza.

29 stycznia 2014 roku dyrektorem Teatru Animacji został Marek Waszkiel, historyk teatru, badacz teatru lalek, wykładowca Akademii Teatralnej.

Bibliografia

• Śmieszny staruszek, Błażej Kusztelski, Gazeta Poznańska nr 87/15.04.
• Teatr Animacji Janusza Ryl-Krystianowskiego, Alicji Morawskiej-Rubczak, Poznań 2011.
• 20 lat Teatru Animacji w Poznaniu, pod redakcją Katarzyny Grajewskiej, Poznań 2009.