Pasikonik zielony: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Wycofano ostatnią zmianę treści (niejasne czemu wikilink miałby prowadzić raczej do strony przekierowującej niż bezpośrednio do art.) |
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
|rodzaj = ''[[Tettigonia]]'' |
|rodzaj = ''[[Tettigonia]]'' |
||
|gatunek = pasikonik zielony |
|gatunek = pasikonik zielony |
||
|synonimy = ''Gryllus viridissimus'' |
|synonimy = ''Gryllus viridissimus'' |
||
| |
|części = I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII |
||
|commons = Category:Tettigonia viridissima |
|commons = Category:Tettigonia viridissima |
||
}} |
}} |
||
'''Pasikonik zielony''' (''Tettigonia viridissima'') – gatunek [[owady|owada]] [[prostoskrzydłe]]go z rodziny [[pasikonikowate|pasikonikowatych]] (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej. |
'''Pasikonik zielony''' (''Tettigonia viridissima'') – gatunek [[owady|owada]] [[prostoskrzydłe]]go z rodziny [[pasikonikowate|pasikonikowatych]] (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej. |
||
== Morfologia == |
== Morfologia == |
||
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne [[pokładełko]]. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezskrzydłe, podobne do osobników dorosłych. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry. |
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne [[pokładełko]]. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezskrzydłe, podobne do osobników dorosłych. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry. |
Wersja z 17:03, 16 sie 2019
Tettigonia viridissima | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
pasikonik zielony | ||
Synonimy | |||
|
Pasikonik zielony (Tettigonia viridissima) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej.
Morfologia
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne pokładełko. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezskrzydłe, podobne do osobników dorosłych. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry.
Biologia
Pospolicie występuje wśród wysokiej trawy. Drapieżnik, polujący na mniejsze owady i pajęczaki. Okazjonalnie uzupełnia dietę o liście i miękkie części roślin. Dobrze wspina się i skacze. Dorosłe osobniki sprawnie latają. Jaja składane są do ziemi za pomocą pokładełek.
W słoneczne, letnie dni samce przez całe popołudnie i nocą trą pierwszą parą sztywnych skrzydeł, na których znajdują się aparaty strydulacyjne, żeby zwabić do siebie samice.
W Polsce zimują jaja. Larwy wylęgają się wiosną. Osobniki dorosłe występują od lipca do października, owady te nie są przystosowane do hodowli w licznych grupach.
-
Częsty pasożyt pasikoników – nicień Mermis nigrescens obok owada, w którym się rozwijał i żerował.
Zobacz też
Bibliografia
- Henryk Sandner: Owady. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-08369-7.
- Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik: rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006. ISBN 83-7073-429-4.