Stefan Chojnacki
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 marca 1942 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
Stefan Chojnacki ps. „Grom” (ur. 22 lipca 1913 w Poznaniu, zm. 20 marca 1942 w Berlinie) – polski dziennikarz, działacz polityczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Życie osobiste i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Stefan Chojnacki urodził się w Poznaniu, a jego rodzicami byli Ludwik Chojnacki, robotnik oraz Anna z domu Śmierzchalska[1]. W rodzinnym mieście uczęszczał do gimnazjum Karola Marcinkowskiego[1][2], a od 1933 do gimnazjum w Inowrocławiu i w którym otrzymał świadectwo maturalne. Później był studentem Wydziału Prawno-Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego[1].
Zaangażowanie polityczne[edytuj | edytuj kod]
Podczas studiów był członkiem Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, związanego ideowo z endecją oraz Bratniej Pomocy. W „Gazecie Wągrowieckiej” był w 1932 redaktorem odpowiedzialnym[1]. Od 1935 do 1936 wydawał miesięcznik „Orlęta”, będący nieoficjalnym organem tajnej endeckiej organizacji młodzieżowej, która istniała na terenie szkół średnich nazywając się Narodową Organizacją Gimnazjalną[1]. W miejscu zamieszkania zajmował we władzach Stronnictwa Narodowego od 1935 do 1939 szereg odpowiedzialnych funkcji należąc między innymi do organizatorów Straży Porządkowej, która była paramilitarną organizacją SN w województwie poznańskim. We władzach Stronnictwa zwolennik grupy T. Wróbla i linii totalitarnej[1].
Okres II wojny światowej[edytuj | edytuj kod]
Był w grupie działaczy endeckich, którzy powołali jesienią 1939 w Poznaniu konspiracyjny Zarząd Okręgowy SN. Będąc członkiem Zarządu z zakresem działania na woj. poznańskie organizował zaczątki podziemnych placówek SN i był także kierownikiem dzielnicy Śródmieście[1]. Był jednym z redaktorów konspiracyjnego pisma "Wiadomości Radiowe"[3]. Komendant miasta po Antonim Wolniewiczu, a stanowisko objął w kwietniu 1940. Używał pseudonimu „Grom”[1]. Wraz z innymi działaczami Zarządu Okręgowego SN został aresztowany[4] przez gestapo, a 17–18 grudnia 1941 w Poznaniu odbyła się specjalna rozprawa podczas której wraz z 8 towarzyszami sąd skazał ich na karę śmierci. Zginął 20 marca 1942 na terenie więzienia Plötzenzee k. Berlina[1]. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu[5] (kwatera L, rząd 44, miejsce 28).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 107.
- ↑ W roku szkolnym 1932/1933 uczęszczał do klasy VIII, zob. Sprawozdanie dyrekcji państwowego gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu za lata szkolne 1929/30, 1930/31, 1931/32. 1932/33, Poznań 1933, s. 87.
- ↑ R. Macyra, Ludzie prasy konspiracyjnej w Poznaniu. Opowieść o losie..., "Kronika Miasta Poznania", 2009, nr 3, s. 46.
- ↑ K. Komorowski, Polityka i walka. Konspiracja zbrojna ruchu narodowego 1939-1945, Oficyna Wydawnicza Rytm, s. 206 ISBN 83-87893-91-9
- ↑ Jeżyce - miejscu pochówku bohatera grozi likwidacja. [dostęp: 21 VI 2017 r.]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 107. ISBN 83-01-02722-3.