Szczecina
Szczecina, szczeć[1] – grubsze, gęstsze i mocniejsze włosy u dzików i trzody chlewnej, które nie różnią się budową histologiczną od zwykłych włosów. U bardziej prymitywnych ras świń włosy te są często długie, grube i kręcone, tworzące charakterystyczne grzywy.
Do celów przemysłowych wykorzystywana jest głównie szczecina świń. Może być ona biała, rzadziej brązowa lub czarna. W XIX wieku zakupem szczeciny zajmowali się szczeciniarze, w Polsce głównie na Podlasiu ze świń rasy ruskiej. Szczecina była wykorzystywana do produkcji szczotek i pędzli[2]. Pędzle malarskie zrobione ze szczeciny nazywane są szczeciniakami.
Najlepszy surowiec pochodził z krajów Europy północnej i wschodniej, z Rosji, Polski i Rumunii, północnych Niemiec i Węgier[3].
Z uwagi na wysoką zawartość keratyny szczecina nie nadaje się na cele paszowe z uwagi na jej nieprzyswajalność przez zwierzęta domowe. Jednak, z powodu zawartych weń cennych aminokwasów siarkowych, można ją dodawać do pasz po poddaniu uprzedniej termohydrolizie[4][5].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Szczeć. wsjp.pl. [dostęp 2024-05-02].
- ↑ Oskar Kolberg: Chełmskie. T. II. Kraków: 1890.
- ↑ Schweinsborsten. Lipsk: Bibliographisches Institut, 1885–1892, seria: Meyers Konversations-Lexikon.
- ↑ W.Uchman, W.Chalcarz, B.Konalska, Chemiczne przystosowanie szczeciny na cele paszowe, w: O lepsze wykorzystanie surowców w przemyśle mięsnym, drobiarskim i chłodniczym, SIT/NOT, Poznań, 1977, s. 323.
- ↑ Doc. dr hab. Władysław Korzeniowski, dr Jadwiga Batura, mgr Halina Ostoja, Analiza zbiórki i obróbki szczeciny w zakładach mięsnych w Polsce, w: O lepsze wykorzystanie surowców w przemyśle mięsnym, drobiarskim i chłodniczym, SIT/NOT, Poznań, 1977, s. 313.