Szereg (jeździectwo)
Szereg (też: kombinacja) – w jeździeckich skokach przez przeszkody przeszkoda wieloczłonowa, złożona z zespołu przeszkód jednoczłonowych, oddalonych od siebie od 7 do 12 metrów[1]. W skład szeregu wchodzą dwie, trzy lub cztery przeszkody jednoczłonowe, pomiędzy którymi koń wykonuje jedną lub dwie foule, czyli kroki galopu[1]. Gdy odległość jest większa, przeszkody stanowią linię i są traktowane jako osobne[1][2][3].
Szeregi w konkursach skoków[edytuj | edytuj kod]
Podczas konkursów skoków przez przeszkody, szeregi stanowią w całości oddzielne przeszkody, a ich człony oznaczane są kolejno literami (A, B, C...). Błędy na poszczególnych członach szeregów karane są punktami karnymi oddzielnie, ale w przypadku odmowy skoku lub wyłamania, należy powtórnie pokonać cały szereg. Wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne i szeregi zamknięte.[2]
Umiejętności[edytuj | edytuj kod]
Szeregi wymagają od konia dobrej techniki skoku, uwagi, szybkości reakcji, koordynacji ruchów i równowagi, a od jeźdźca podobnych umiejętności, idących w parze z wytrenowaniem konia. Zastosowanie w szeregu przeszkód szerokich, jak okser, wraz z pionowymi, jak stacjonata, wymaga od konia umiejętności rozciągnięcia się w skoku, a potem skrócenia się (lub odwrotnie)[3].
Rodzaje szeregów[edytuj | edytuj kod]
Szeregi mogą być ustawione z przerwą na jedno lub dwa foule (kroki galopu) konia.
Ponadto, w zależności od ilości członów, mogą być podwójne, potrójne itd.
Do specjalnych rodzajów szeregów należą:[2]
- szeregi zamknięte – w kształcie kwadratowej, sześciokątnej, albo podobnej zagrody, z której nie da się wyjechać, a jedynie wyskoczyć; mogą być w formie przeszkód na wskok-wyskok;
- szeregi częściowo zamknięte i częściowo otwarte – składają się z części zamkniętej i części otwartej.
Wskok-wyskok[edytuj | edytuj kod]
Przeszkody na wskok-wyskok składają się z członów, pomiędzy którymi koń ma wystarczająco miejsca jedynie na odbicie się do kolejnego skoku, bez wykonania foule (kroku galopu). Przeszkody tego typu stosowane są najczęściej w treningu skokowym konia, ucząc go staranności pokonywania przeszkód, "skracania się" i równowagi, oraz ćwicząc mięśnie zadu[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Łobos i Deszczyńska 2001 ↓, s. 95.
- ↑ a b c Przepisy dyscypliny skoki przez przeszkody. Polski Związek Jeździecki. [dostęp 2011-09-13].
- ↑ a b c Bayley i Bowen 2007 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ewa Łobos, Anna Deszczyńska: Uniwersytet młodych miłośników koni. Warszawa: Koń Polski, 2001. ISBN 83-913313-2-6.
- Leslie Bayley, John Bowen: Ilustrowany przewodnik jeździecki. Skoki. tłum. Barbara Szymczak. Warszawa: Muza, 2007. ISBN 978-83-7495-077-0.