Szum migotania

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przecięcie szumu migotania z białym szumem na wykresie spektralnym

Szum migotania (ang. flicker noise), także szum „różowy”[potrzebny przypis] (ang. pink noise), szum nadmiarowy[1][2] – szum występujący w półprzewodnikach, inny dla każdego przyrządu[3][4]. Wynika z defektów sieci krystalicznej. Jego moc jest proporcjonalna do prądu polaryzacji, a odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości. Szum ten jest pomijalny przy częstotliwościach powyżej 10 kHz. Odkryty w 1925 roku[5]. Pojęcie zwykle wymieniane w połączeniu z prądem stałym[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Pavel Kroupka, Szum elektryczny [online], IVITER portal, 1 marca 2021 [dostęp 2021-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-01].
  2. ↑ Piotr Górecki, Szumy. Rodzaje i źródła szumów. cz. 2, „Elektronika Praktyczna” (8/94), s. 29.
  3. ↑ Б.Д. Борисов, Модели спектральной плотности мощности фликкер-шумов [online] (ros.).
  4. ↑ Edoardo Milotti, 1/f noise: a pedagogical review [online] (ang.).
  5. ↑ J.B. Johnson, The Schottky Effect in Low Frequency Circuits, „Physical Review”, 26 (1), 1925, s. 71–85, DOI: 10.1103/PhysRev.26.71 [dostęp 2020-08-30].
  6. ↑ CoDesign • Second Thoughts on Electronics • Theory • All the noise in resistors [online], www.hartmantech.com [dostęp 2020-08-30].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szum_migotania&oldid=71322233”