TK-208 Dmitrij Donskoj
![]() | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
17 lipca 1976[1] |
Wodowanie |
wrzesień 1980 |
![]() | |
Wejście do służby |
12 grudnia 1981[1] |
![]() | |
Wejście do służby |
1991 |
Wycofanie ze służby |
6 lutego 2023 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
170 m |
Szerokość |
23 m |
Zanurzenie testowe |
500 m |
Rodzaj kadłuba |
trzykadłubowy |
Materiał kadłuba | |
Napęd | |
• 2 chłodzone wodą reaktory OK-650 (190 MW każdy) • 2 turbiny • 2 śruby | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Sensory | |
• system sonarowy Skat • sonar niskiej częstotliwości MGK-503 (NATO: Shark Gill) | |
Uzbrojenie | |
nieuzbrojony | |
Wyrzutnie torpedowe |
• 20 wyrzutni pocisków SLBM |
Załoga |
150 osób |
TK-208 Dmitrij Donskoj radziecki, a następnie rosyjski okręt podwodny o napędzie atomowym, skonstruowany do przenoszenia dwudziestu rakietowych pocisków balistycznych klasy SLBM - R-39. Jego nazwa pochodzi od wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego.
"Dmitrij Donskoj" był okrętem prototypowym projektu 941 (NATO: Tajfun). Był najdłużej wykorzystywanym okrętem tego projektu dzięki przeznaczeniu go do celów testowych, zwłaszcza pocisków balistycznych R-30 Buława i innych nowo opracowywanych rakietowych pocisków balistycznych[1].
Był ostatnim pozostającym w czynnej służbie z sześciu okrętów podwodnych tej serii skonstruowanych w zakładzie nr 402 (Siewmasz). Były to największe kiedykolwiek zbudowane okręty podwodne na świecie. Tytanowy kadłub sztywny Dońskiego ma strukturę katamarana pokrytego jednopowłokowym kadłubem lekkim ze stali.
Został wycofany ze służby 6 lutego 2023 roku[1]. Według informacji z marca 2025 roku planowane ma być przekształcenie go w okręt-muzeum[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.