Tadeusz Myśliński (prawnik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Myśliński
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1908
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2005
Warszawa

Zawód, zajęcie

adwokat

Tadeusz Myśliński ps. „Albert”, „Mecenas”, „Czwartek”, „Niedziela”, „dr S”, „dr Stelągowski” (ur. 7 marca 1908 w Warszawie, zm. 2005 tamże) – polski prawnik, narodowiec.

Życie[edytuj | edytuj kod]

W latach 1927–1931 studiował na Wydziale Prawa UW[1]. W 1927 wstąpił do OWP. Pracował w „Gazecie Warszawskiej”. Uczestniczył w akcjach ulicznych wymierzonych w lewicę i Żydów. Z czasem zbliżył się do środowiska Rościszewskiego[2]. Od 1937 (po odbyciu aplikacji adwokackiej) był adwokatem. Walczył w wojnie obronnej, trafił do niewoli sowieckiej, skąd zbiegł do Lwowa. Przedarł się do GG i zaangażował w konspirację. Ujęty podczas łapanki[a] trafił do Auschwitz-Birkenau (przebywał tu od 15 sierpnia 1940 do końca 1940)[3]. Z obozu został zwolniony dzięki zaangażowaniu narzeczonej Janiny Dyksowskiej (została później jego żoną)[2].

W Delegaturze Rządu na Kraj (w ramach Departamentu Spraw Wewnętrznych) stał na czele Komórki Bezpieczeństwa w Wydziale Bezpieczeństwa[4][5][b]. Zadaniem Komórki Bezpieczeństwa była działalność w Warszawie i okolicach na odcinku rozpoznania niemieckich służb bezpieczeństwa, ale także polskich organizacji[6]. W wyniku intensywnej działalności Komórki na wiosnę 1943 Niemcy dokonali aresztowania sześciu osób zaangażowanych w funkcjonowanie tej struktury. Myśliński został aresztowany 13 maja i trafił na Pawiak, gdzie przebywał do końca czerwca[4][7].

Od kwietnia do sierpnia 1945 przebywał w Rzymie na polecenie Stefana Korbońskiego, gdzie przekazał informacje o sytuacji po porwaniu przywódców Polski Podziemnej. Do Włoch powrócił w listopadzie 1945 i od początku kolejnego roku został pracownikiem rzymskiej ambasady TRJN. Po powrocie do Polski w 1947 kontynuował praktykę adwokacką. Od 1949 do 1953 przebywał w więzieniu na Rakowieckiej, następnie został skazany na karę dożywotniego więzienia, które opuścił warunkowo w październiku 1956. Jako prawnik współpracował z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną i Państwowym Wydawnictwie Naukowym[8].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zdaniem Bojemskiego powodem aresztowania była odmowa skreślenia Żydów z listy adwokatów, Nim Hitler runie śmierć komunie! Wywiad antykomunistyczny Narodowych Sił Zbrojnych pod okupacją niemiecką w latach 1942-1945, Warszawa 2018, s. 200. Zob. też S. Jagusz, Czterdziestolecie masowych aresztowań i zsyłki adwokatów warszawskich do obozu zagłady w Oświęcimiu, „Palestra”, 25, 1981, nr 7-9 (283-285), s. 83-92.
  2. ↑ W. Bartoszewski określa go mianem szefa wywiadu w Wydziale Bezpieczeństwa Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu, Warszawski pierścień śmierci 1939-1944, wyd. 3 uzup., Warszawa 2008, s. 24.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ J. Dębski, Polscy adwokaci w obozie koncentracyjnym Auschwitz 1940-1945. Słownik biograficzny, Oświęcim 2016, s. 268.
  2. ↑ a b S. Bojemski, Nim Hitler runie śmierć komunie! Wywiad antykomunistyczny Narodowych Sił Zbrojnych pod okupacją niemiecką w latach 1942-1945, Warszawa 2018, s. 200.
  3. ↑ J. Dębski, Polscy adwokaci w obozie koncentracyjnym Auschwitz 1940-1945. Słownik biograficzny, Oświęcim 2016, s. 268-269.
  4. ↑ a b J. Dębski, Polscy adwokaci w obozie koncentracyjnym Auschwitz 1940-1945. Słownik biograficzny, Oświęcim 2016, s. 269.
  5. ↑ W. Rosłoniec, Adwokaci w służbie Polskiego Państwa Podziemnego (1940-1945), „Palestra”, 33, 1989, nr 5-7 (377-379), s. 25.
  6. ↑ W. Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940-1945, Warszawa 2003, s. 193.
  7. ↑ W. Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940-1945, Warszawa 2003, s. 198.
  8. ↑ J. Dębski, Polscy adwokaci w obozie koncentracyjnym Auschwitz 1940-1945. Słownik biograficzny, Oświęcim 2016, s. 269-270.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Myśliński_(prawnik)&oldid=71796213”