Przejdź do zawartości

Tamás Wichmann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tamás Wichmann
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1948
Budapeszt

Data i miejsce śmierci

12 lutego 2020
Budapeszt

Wzrost

187 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Węgry
Igrzyska olimpijskie
srebro Meksyk 1968 kajakarstwo
(C-2 1000 m)
srebro Monachium 1972 kajakarstwo
(C-1 1000 m)
brąz Montreal 1976 kajakarstwo
(C-1 1000 m)
Mistrzostwa świata
złoto Kopenhaga 1970 C-1 10 000 m
złoto Belgrad 1971 C-1 10 000 m
złoto Belgrad 1971 C-2 1000 m
złoto Meksyk 1974 C-1 10 000 m
złoto Sofia 1977 C-1 10 000 m
złoto Duisburg 1979 C-1 1000 m
złoto Duisburg 1979 C-1 10 000 m
złoto Nottingham 1981 C-1 10 000 m
złoto Belgrad 1982 C-1 10 000 m
srebro Berlin 1966 C-1 1000 m
srebro Kopenhaga 1970 C-2 1000 m
srebro Belgrad 1971 C-1 500 m
srebro Belgrad 1978 C-1 1000 m
srebro Belgrad 1978 C-1 10 000 m
brąz Tampere 1973 C-1 1000 m
brąz Tampere 1973 C-1 10 000 m
brąz Tampere 1973 C-2 1000 m
brąz Belgrad 1975 C-1 1000 m
brąz Tampere 1983 C-1 10 000 m
Mistrzostwa Europy
złoto Duisburg 1967 C-2 1000 m
złoto Moskwa 1969 C-1 1000 m
złoto Moskwa 1969 C-1 10 000 m
srebro Duisburg 1967 C-1 1000 m

Tamás Wichmann (ur. 4 lutego 1948 w Budapeszcie, zm. 12 lutego 2020 tamże[1]) – węgierski kajakarz, kanadyjkarz, wielokrotny medalista olimpijski i mistrz świata.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 6 lat został potrącony przez samochód i przez kilka dni przebywał w śpiączce. Potem przez rok musiał chodzić w ortezie, co spowodowało lekką niepełnosprawność kończyny. Po wyzdrowieniu początkowo trenował boks, lecz wkrótce zaczął uprawiać kajakarstwo[1].

Swój pierwszy sukces odniósł na mistrzostwach świata w 1966 w Berlinie Wschodnim, gdzie zdobył srebrny medal w wyścigu kanadyjek jedynek (C-1) na 1000 metrów, przegrywając tylko z Detlefem Lewe z Republiki Federalnej Niemiec[2]. Zwyciężył w parze z Gyulą Petrikovicsem w wyścigu kanadyjek dwójek (C-2) na 1000 metrów oraz zdobył srebrny medal w wyścigu jedynek na 1000 metrów (ponownie ze Detlefem Lewe) na mistrzostwach Europy w 1967 w Duisburgu[3].

Wraz z Petrikovicsem zdobył srebrny medal wyścigu kanadyjek dwójek na dystansie 1000 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku, za Ivanem Patzaichinem i Sergheiem Covaliovem z Rumunii, a przed Naumem Prokupiecem i Michaiłem Zamotinem ze Związku Radzieckiego[1]. Zdobył złote medale w wyścigach jedynek na 1000 metrów i na 10 000 metrów na mistrzostwach Europy w 1969 w Moskwie[4]. Zwyciężył w wyścigu jedynek na 10 000 metrów i zdobył srebrny medal w wyścigu dwójek na 1000 metrów (wraz z Petrikovicsem) na mistrzostwach świata w 1970 w Kopenhadze[5], a na kolejnych mistrzostwach świata w 1971 w Belgradzie zwyciężył w obu tych konkurencjach (w C-2 z Petrikovicsem), a także zdobył srebrny medal w wyścigu C-1 na 500 metrów (za Petrikovicsem)[6].

Zdobył srebrny medal w wyścigu jedynek na 1000 metrów, za Patzaichinem, a przed Lewe, na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium[1]. Na mistrzostwach świata w 1973 w Tampere zdobył trzy brązowe medale: w wyścigach C-1 na 1000 metrów i na 10 000 metrów oraz w C-2 (z Petrikovicsem) na 1000 metrów[7]. Zwyciężył w konkurencji C-1 na 10 000 metrów i zajął 4. miejsce w wyścigu C-1 na 1000 metrów na mistrzostwach świata w 1974 w Meksyku[8], a na mistrzostwach świata w 1975 w Belgradzie wywalczył brązowy medal w wyścigu C-1 na 1000 metrów[9].

Zdobył brązowy medal w wyścigu jedynek na 1000 metrów, za Matiją Ljubekiem z Jugosławii i Wasylem Jurczenko z ZSRR na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu[1]. Zwyciężył w konkurencji C-1 na 10 000 metrów na mistrzostwach świata w 1977 w Sofii[10], a na mistrzostwach świata w 1978 w Belgradzie zdobył srebrne medale w wyścigach C-1 na 1000 metrów i na 10 000 metrów[11]. Zwyciężył w obu tych konkurencjach na mistrzostwach świata w 1979 w Duisburgu[12]. Na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie zajął 4. miejsce na 500 metrów i 9. miejsce na 1000 metrów w wyścigach jedynek[1].

Zwyciężył w wyścigu C-1 na 10 000 metrów na mistrzostwach świata w 1981 w Nottingham[13] i na mistrzostwach świata w 1982 w Belgradzie[14], a na mistrzostwach świata w 1983 w Tampere zdobył w tej konkurencji brązowy medal[15].

37 razy zdobywał mistrzostwo Węgier[1]. W 1979 został wybrany węgierskim sportowcem roku, a w 1969 i 1971 był sklasyfikowany na 2. miejscu[16].

Późniejsze życie

[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia był kucharzem. W 1987 otworzył pub w Budapeszcie, który istniał do 2018[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Tamás Wichmann [online], olympedia.org [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  2. 1966 WCh Berlin, GDR [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  3. 1967 ECh Duisburg, GER [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  4. 1969 ECh Moscow, URS [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  5. 1970 WCh Copenhagen, DEN [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  6. 1971 WCh Belgrad, YUG [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  7. 1973 WCh Tampere, FIN [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  8. 1974 WCh Mexico City, MEX [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  9. 1975 WCh Belgrad, YUG [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  10. 1977 WCh Sofia, BUL [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  11. 1978 WCh Belgrad, YUG [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  12. 1979 WCh Duisburg, GER [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  13. 1981 WCh Nottingham, GBR [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  14. 1982 WCh Belgrad, YUG [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  15. 1983 WCh Tampere, FIN [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-04-07] (ang.).
  16. MSUSZ evsportoloi. msusz.data-park.hu. [dostęp 2022-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-26)]. (węg.).