Tamara Manukowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tamara Manukowa
Тамара Манукова
Pełne imię i nazwisko

Tamara Anatoljeuna Manukowa

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1953
Nowogródek

Deputowana do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres

od 9 stycznia 1996
do 9 stycznia 2001

Przynależność polityczna

Partia Komunistów Białoruska, frakcja komunistów

Następca

wybory nie odbyły się

Deputowana do Nowogródzkiej Miejskiej Rady Deputowanych
Okres

od 1990
do 1995

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Białorusi, Partia Komunistów Białoruska

Sekretarz Komitetu Centralnego Partii Komunistów Białoruskiej
Przynależność polityczna

Partia Komunistów Białoruska

Tamara Anatoljeuna Manukowa (biał. Тамара Анатольеўна Манукова, ros. Тамара Анатольевна Манукова, Tamara Anatoljewna Manukowa; ur. 11 lutego 1953 w Nowogródku) – białoruska nauczycielka, komunistyczna działaczka partyjna i polityczka, deputowana do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, sekretarz Komitetu Centralnego Partii Komunistów Białoruskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 11 lutego 1953 roku w Nowogródku, w obwodzie baranowickim Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1975 roku ukończyła Grodzieński Państwowy Instytut Pedagogiczny, w 1982 roku – Miński Państwowy Instytut Pedagogiczny. W latach 1975–1977 pracowała jako metodyczka w Nowogródzkim Domu Pionierów i Uczniów. W latach 1978–1984, 1991–1996 i od 1998 roku była wychowawczynią i nauczycielką w Nowogródzkiej Szkole-Internacie dla Dzieci z Poważnymi Wadami Wymowy. W latach 1984–1991 pełniła funkcję konsultantki w gabinecie wychowania politycznego, kierowniczki sekcji ogólnej, wydziału ideologii i propagandy, sekretarz Nowogródzkiego Komitetu Miejskiego Komunistycznej Partii Białorusi. W latach 1996–1998 była bezrobotna. Należała do Partii Komunistów Białoruskiej i pełniła funkcję sekretarz jej Komitetu Centralnego. W latach 1990–1995 była deputowaną do Nowogródzkiej Miejskiej Rady Deputowanych[1].

Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]

W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku została wybrana na deputowaną do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z nowogródzkiego miejskiego okręgu wyborczego nr 137[2]. 9 stycznia 1996 roku została zaprzysiężona na deputowaną[3]. Od 23 stycznia pełniła w Radzie Najwyższej funkcję członkini[4], a potem sekretarz Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego[1]. Należała do frakcji komunistów. Od 3 czerwca była członkinią grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Tureckiej[5].

Tamara Manukowa była jedną z deputowanych, którzy nie zostali dopuszczeni do udziału w zorganizowanym 19–20 listopada 1996 roku przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę I Wszechbiałoruskim Zgromadzeniu Ludowym. Zaraz potem potępiła organizację Zgromadzenia jako wydarzenia o charakterze niedemokratycznym, którego uczestnicy nie byli wybierani, a wyznaczani[6]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez Łukaszenkę kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie weszła w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jej mandat deputowanej do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[7].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Alena Skryhan ma syna[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Kto…, s. 178
  2. Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
  3. С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
  4. С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-12)]. (ros.).
  5. С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-12)]. (ros.).
  6. Группа депутатов Верховного совета прокомментировала итоги Всебелорусского народного собрания. naviny.by, 1996-10-21. [dostęp 2020-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-23)]. (ros.).
  7. М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.