Teleopieka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Teleopieka – dodatkowa usługa opiekuńcza, wykorzystująca nowoczesne technologie. Jej celem jest zwiększenie bezpieczeństwa osób starszych, niesprawnych, chorych i innych, pozostających samotnie w swoich domach.

Według definicji Telecare Services Association teleopieka obejmuje wszelkie świadczone na odległość usługi korzystające z technologii informacyjno-komunikacyjnych, sprzyjające zachowaniu niezależności we własnym środowisku zamieszkania osobom niesamodzielnym, starszym i niepełnosprawnym. Zastosowanie systemów teleopiekuńczych sprawia, że osoby te mogą pozostać we własnych domach, dzięki dostarczaniu im niezbędnych do życia usług, przy minimalizacji ryzyk i zagrożeń dla ich zdrowia i życia. Niemiecka specjalistka pracy socjalnej, Franziska Köck wskazała na wieloaspektowość teleopieki, która nie koncentruje się na usługach czysto medycznych, ale również uwzględnia kontekst społeczny życia osób niesamodzielnych[1] (do rozwiązań teleopiekuńczych zalicza się m.in. zdalne czujniki dymu, moduły przypomnień sms-owych o zjedzeniu posiłku lub zażyciu leków, a także lokalizatory osób[2]).

Teleopieka jest narzędziem systemu opieki, które pozwala wielu osobom na lepsze funkcjonowanie, odzyskanie poczucia bezpieczeństwa i samodzielności. Podstawowym czynnikiem w opiece tego systemu jest specjalny przycisk „SOS”, który wbudowany jest w telefon stacjonarny lub przenośny. Pozwala on, w stanach zagrożenia zdrowia lub życia, połączyć się z centrum alarmowym i wezwać adekwatną do sytuacji pomoc. Możliwość skorzystania z przycisku „SOS” to również większe poczucie bezpieczeństwa.

Opieka zdalna stosowana jest zarówno w państwach wysoko rozwiniętych (np. w Japonii), jak i ubogich, gdzie z uwagi na rozproszenie geograficzne usługi lekarza lub opiekuna tradycyjnego byłyby zbyt kosztowne[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Anna Kanios, Nowoczesne technologie w opiece nad osobami starszymi - na przykładzie Polski i Niemiec, w: Praca Socjalna, nr 6/2019, s. 37-38, ISSN 0860-3480
  2. a b Janusz Sierdziński, Anna Ruzik-Sierdzińska, Rozwiązania telemedyczne w usługach społecznych, w: Polityka Społeczna, nr 8/2019, s. 20, ISSN 0137-4729

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]