Teopomp (król Sparty)

Teopomp
	król Sparty
Okres	od ok. 720 p.n.e.; do ok. 675 p.n.e.
	Dane biograficzne
Dynastia	Eurypontydzi

Teopomp, Theopompos (gr. Θεόπομπος od θεός "bóg" i πομπός "prowadzący") – król Sparty, Eurypontyda. Władał od ok. 720 do ok. 675 r. p.n.e. wspólnie z Agiadą Polydorosem (Polidorem). Razem wprowadzili poprawkę do Wielkiej Rhetry, dającą Geruzji (radzie starszych) prawo do uchylania szkodliwych decyzji Zgromadzenia (apella)^[1]. Zanim do tego doszło (bądź po wprowadzeniu zmiany) powołano dla przeciwwagi starszyzny pięcioosobowe kolegium eforów^[2]. Tym samym ustrój Sparty osiągnął swoją ostateczną formę.

Zobacz też

Królowie Sparty

Przypisy

↑ Plutarch Żywot Likurga 6, 1 - 2
↑ O eforach milczy Wielka Rhetra i poprawka do niej. Wg Arystotelesa władzę królewską ograniczył jeszcze Teopomp w ten sposób między innymi, że ustanowił obok niej władzę eforów. Przez takie ograniczenie zakresu władzy królewskiej przedłużył jej trwanie, także poniekąd nie osłabił jej, lecz raczej ją wzmocnił. Myśl ta jest też zawarta w odpowiedzi, jaką podobno dał żonie, gdy go zapytała, czy się nie wstydzi, że synom przekazuje władzę królewską mniejszą, aniżeli ją od ojca przejął. „Bynajmniej — miał powiedzieć — bo przekazuję ją o wiele trwalszą”. (Polityka 5, 9, 1 tłum. Ludwik Piotrowicz)

Bibliografia

Ryszard Kulesza: Sparta w V-IV wieku p.n.e.. Warszawa: Wydawnictwo Mada, 2003, s. 7, 8, 94, 97, 98, 108. ISBN 83-86170-91-3.

[1] Plutarch Żywot Likurga 6, 1 - 2

[2] O eforach milczy Wielka Rhetra i poprawka do niej. Wg Arystotelesa władzę królewską ograniczył jeszcze Teopomp w ten sposób między innymi, że ustanowił obok niej władzę eforów. Przez takie ograniczenie zakresu władzy królewskiej przedłużył jej trwanie, także poniekąd nie osłabił jej, lecz raczej ją wzmocnił. Myśl ta jest też zawarta w odpowiedzi, jaką podobno dał żonie, gdy go zapytała, czy się nie wstydzi, że synom przekazuje władzę królewską mniejszą, aniżeli ją od ojca przejął. „Bynajmniej — miał powiedzieć — bo przekazuję ją o wiele trwalszą”. (Polityka 5, 9, 1 tłum. Ludwik Piotrowicz)

[1]

[2]