Trójlojalizm
Trójlojalizm – postawa polityczna wśród części polskich elit politycznych po upadku powstania styczniowego, zakładająca rezygnację z dążeń niepodległościowych i ugodowość wobec zaborców w zamian za ekonomiczne i kulturalne ustępstwa z ich strony[1][2].Obok lojalności wobec obcej władzy na terenie danego zaboru, występowała, acz słabiej, postawa lojalistyczna wobec pozostałych zaborców. W Galicji głównymi przedstawicielami trójlojalizmu byli wpływowi wśród klas posiadających Konserwatyści krakowscy, a w zaborze rosyjskim Ugodowcy (ich organ prasowy „Kraj” wychodził w Petersburgu w latach 1882-1909), zgrupowani następnie w Stronnictwie Polityki Realnej. W zaborze pruskim tendencje lojalistyczne były bardzo słabe, ujawniły się tylko za rządów kanclerza Leo von Capriviego (1890-94)[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
- ↑ trójlojalizm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-06-02].
- ↑ Trójlojalizm [online], Encyklopedia Internautica [dostęp 2024-06-01] (pol.).
- ↑ trójlojalizm, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 501.