Twierdzenie Bartle’a-Gravesa
Wygląd
Twierdzenie Bartle’a-Gravesa – w analizie funkcjonalnej, twierdzenie udowodnione przez R. G. Bartle’a i L.M. Gravesa w 1952[1], które mówi, że dla każdego suriektywnego operatora liniowego
pomiędzy przestrzeniami Banacha istnieje taka funkcja ciągła
że
Teza twierdzenia nie zachodzi dla suriektywnych odwzorowań dwuliniowych[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ R. G. Bartle and L. M. Graves, Mappings Between Function Spaces, Trans. Amer. Math. Soc. 72 (1952), 400–413.
- ↑ C. Fernandez, A counterexample to the Bartle–Graves selection theorem for multilinear maps, Proc. Amer. Math. Soc. 126 (1998), 2687–2690.