Twierdzenie Taubera

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Twierdzenie Taubera – twierdzenie analizy zespolonej pozwalające odwrócić przy dodatkowym założeniu twierdzenie Abela. Zostało udowodnione przez słowackiego matematyka Alfreda Taubera.

Sformułowanie[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie szeregiem potęgowym o promieniu zbieżności 1. Jeśli zbiega do zera przy dążącym do nieskończoności oraz dla pewnego ciągu o wyrazach spełniających dla pewnego K warunek: zachodzi to szereg jest zbieżny i

Dowód[edytuj | edytuj kod]

Oznaczmy przez liczbę całkowitą taką, że: Przy dążących do 1 Zatem ponieważ jeśli spełnia warunek Cauchy’ego, to by wykazać, że też go spełnia wystarczy udowodnić, że dąży do zera.

Z założenia dla dostatecznie dużych dla wszystkich zachodzi więc wówczas:

Ponieważ zaś z twierdzenia o zbieżności średnich wynika, że przy zachodzi (korzystając z warunku spełnianego przez wyrazy ciągu oraz definicji ):

Zatem:

Uwaga: z twierdzenia Abela wynika, że zawsze można wziąć ciąg należący do odcinka bo jeśli szereg jest zbieżny, to zbieżność zachodzi dla każdego ciągu spełniającego warunek.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Franciszek Leja: Funkcje zespolone. Warszawa: PWN, 1973.