USS Cincinnati (1861)
 USS "Cincinnati" | |
| Historia | |
| Stocznia |
James B. Eads, Mound City |
|---|---|
| Wodowanie | |
 US Navy
| |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby | |
| Los okrętu | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
512 t |
| Długość |
53,3 m (175') |
| Szerokość |
15,5 m (51') |
| Zanurzenie |
1,8 m (6') |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe napędzające jedno koło łopatkowe | |
| Prędkość |
9 węzłów[1] |
| Uzbrojenie | |
| 13 dział (szczegóły w tekście) | |
| Opancerzenie | |
| kazamata 63 mm (częściowo) | |
| Załoga |
251 |
USS Cincinnati – amerykańska pancerna kanonierka rzeczna typu City (Cairo) floty Unii z okresu wojny secesyjnej.
Budowa i opis[edytuj | edytuj kod]
USS „Cincinnati” była jedną z siedmiu kanonierek rzecznych typu City, nazywanego też typem Cairo, zbudowanych w zakładach Jamesa B. Eadsa. Zamówione zostały przez Armię USA w sierpniu 1861, z przeznaczeniem do wspierania wojsk lądowych w operacjach wzdłuż rzeki Missisipi i jej dopływów.
„Cincinnati” został zbudowany w stoczni w Mound City nad rzeką Ohio, a wyposażany był w Cairo[3]. Budowę rozpoczęto na przełomie września i października 1861, a okręt wodowano w październiku 1861 i wszedł do służby 16 stycznia 1862[1]. „Cincinnati” miał identyfikacyjne paski wokół kominów w kolorze niebieskim[4].
Okręt był konstrukcji drewnianej, o napędzie centralnym kołem łopatkowym, ukrytym w tylnej części kazamaty. Część nadwodna była przykryta czworoboczną kazamatą o silnie pochylonych ścianach z grubego drewna (61 cm z przodu i 30 cm z boków i tyłu)[5]. Kazamata była częściowo opancerzona płytami żelaznymi grubości 63 mm – na przedniej ścianie oraz pas długości ok. 18,3 m na bokach na śródokręciu, w rejonie kotłowni i maszynowni[5]. Również sterówka była pokryta żelazem grubości 32 mm, na podkładzie drewnianym[1].
Z powodu wrażliwości nieopancerzonej przedniej części ścian bocznych na ostrzał, część okrętów miała wzmacnianą osłonę w sposób improwizowany (np. „Cairo” w tym miejscu miał przykręcone zagięte szyny kolejowe). Brak jest informacji o ewentualnym wzmocnieniu pancerza „Cincinnati”[6].
Uzbrojenie „Cincinnati” składało się z 13 dział, umieszczonych w strzelnicach w kazamacie oraz dodatkowo jednego 12-funtowego działa pokładowego. W jego skład wchodziły 3 działa gładkolufowe 8-calowe (zapewne Dahlgrena), 4 działa gwintowane 42-funtowe, 6 dział 24-funtowych gładkolufowych i 1 działo 12-funtowe[1]. We wrześniu 1862 dwa działa 42-funtowe zamieniono na gwintowane 30-funtowe. Pod koniec 1864 trzy działa 8-calowe zamieniono 9-calowe Dahlgrena, a dwa działa 42-funtowe zamieniono na 100-funtowe gwintowane[1]
Służba[edytuj | edytuj kod]
Podobnie, jak inne jednostki tego typu, „Cincinnati” wszedł w styczniu 1862 w skład Zachodniej Flotylli Kanonierek Armii USA, a od 1 października 1862 wszedł w skład Marynarki Wojennej wraz z flotyllą, którą przemianowano na Eskadrę Missisipi. Był aktywny podczas kampanii na Missisipi i jej dopływach, począwszy od ataku na Fort Henry 6 lutego 1862[2].
Brał następnie udział w atakach na wyspę nr.10 między 12 marca a 7 kwietnia 1862 oraz działaniach pod Fortem Pillow. Podczas bitwy pod Fortem Pillow (Plum Point Bend) z konfederackimi taranowcami Flotylli Obrony Rzeki 10 maja 1862 został staranowany kolejno przez taranowce CSS „General Bragg” w prawą burtę, „General Sterling Price” w rufę i ster, oraz przez „General Sumter” w rufę, po czym osiadł na dnie przy brzegu Tennessee na głębokości 11 stóp (3,3 m)[7]. Sam uszkodził w starciu salwą z bliskiej odległości „Generala Bragga”[8]. Raniony przez ostrzał karabinowy z „Sumtera” został dowódca „Cincinnati" Cmdr. Roger Stembel[9]. Okręt został następnie podniesiony i wyremontowany[2].
W listopadzie-grudniu 1862 działał na rzece Yazoo, a w styczniu 1863 działał na rzece White River i uczestniczył w ataku na Fort Hindman w Arkansas[1]. W dniach 14-27 marca 1863 brał udział w ekspedycji Steele Bayou[2]. Podczas ataków na umocnienia Vicksburga 27 maja 1863, „Cincinnati” został trafiony z dział i zatonął (40 ofiar)[2]. W ten sposób, był jedynym okrętem, oprócz kanonierki USS „Sciota”, który zatonął dwa razy podczas wojny (z tym, że „Sciota” nie została podniesiona po raz drugi)[10].
„Cincinnati” został podniesiony i wyremontowany w sierpniu 1863, po czym pełnił służbę patrolową na Missisipi i jej dopływach. W lutym 1865 został przydzielony do West Gulf Blockading Squadron (Eskadry Blokady Zatoki Zachodniej). M.in. patrolował w zatoce Mobile[2].
Wycofany ze służby 4 sierpnia 1865 w Algiers w Luizjanie, po czym sprzedany 28 marca 1866 w Nowym Orleanie[2] (jako ostatnia z kanonierek tego typu).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h A. Konstam, Union..., s.33
- ↑ a b c d e f g h Cincinnati - DANFS
- ↑ A. Konstam, Union... s.9
- ↑ D. Canney, The Old..., s.54.
- ↑ a b D. Canney, The Old..., s.51
- ↑ D. Canney, The Old..., s.52
- ↑ Smith 2010 ↓, s. 116-117.
- ↑ Angus Konstam: Mississippi River Gunboats of the American Civil War 1861-1865, seria New Vanguard 46, Osprey Publishing, 2002, ISBN 1-84176-413-2, s.33-34 (ang.)
- ↑ Smith 2010 ↓, s. 113, 116.
- ↑ D. Canney, The Old..., s.55.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Donald L. Canney, The Old Steam Navy. Volume two. The ironclads 1842-1885, Annapolis 1993, ISBN 0-87021-586-8
- Angus Konstam, Union River Ironclad 1861-65, New Vanguard no. 56, Osprey Publishing 2002, ISBN 1-84176-444-2
- Myron Smith: The USS Carondelet: a Civil War ironclad on western waters. Jefferson: 2010. ISBN 978-0-7864-4524-0. (ang.).
- Cincinnati - Dictionary of American Naval Fighting Ships (DANFS)