USS Jimmy Carter (SSN-23)

USS Jimmy Carter (SSN-23)
Klasa	okręt podwodny
Typ	Seawolf
	Historia
Stocznia	Electric Boat
Położenie stępki	5 grudnia 1998
Wodowanie	13 maja 2004
	US Navy
Wejście do służby	19 lutego 2005
Los okrętu	w służbie
	Dane taktyczno-techniczne
Długość	138 m
Szerokość	12,2 m
Materiał kadłuba	stal HY-100
	Napęd
	• 1 reaktor S6W; • 2 turbiny; • pędnik o mocy 54 000 KM; • jeden podwodny silnik zapasowy Westinghouse
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu; • taktyczna	; 20 węzłów; 35 węzłów; 20-25 węzłów
	Sensory
	• aktywny i pasywny system; sonarowy BQQ-5D; • aktywna antena sonaru BQS-24; • radar nawigacyjny AN/BPS-15; • holowana antena sonaru TB-29A
	Uzbrojenie
	• 50 Mark 48 ADCAP lub; • TASM lub; • Harpoon albo; • 100 min; • WLY-1 system przeciwtorpedowy
Wyrzutnie torpedowe	8 wyrzutni torpedowych kal. 670 mm
Załoga	134 osoby

USS Jimmy Carter (SSN-23) trzeci i ostatni z serii amerykańskich okrętów podwodnych z napędem atomowym typu Seawolf. W odróżnieniu od dwóch pierwszych jednostek, skutkiem zakończenia zimnej wojny, okręt ten został zmodyfikowany w sposób dostosowujący go do zadań ery postzimnowojennej.

Proces konstrukcji trzeciego i ostatniego okrętu USS "Jimmy Carter" zapoczątkowano w 1995 roku, sama zaś budowę rozpoczęto 3 lata później, jako okrętu zdolnego do prowadzenia badań podwodnych i niesienia pomocy, w czym miał zastąpić USS Parche (SSN-683). Jego duży magazyn broni, częściowo zamieniono na pomieszczenie dla oddziałów SEAL. Do służby wszedł dopiero w 2005 r. Przejęcie przez USS "Jimmy Carter" zadań USS "Parche" wzbudziło pewną ilość kontrowersji, które do dziś nie zostały przez US Navy wyjaśnione. Okręt bowiem posiada wprawdzie całe uzbrojenie i sensory typu SSN21, jednakże biorąc pod uwagę zadania jakie wykonywał USS "Parche", zastąpienie go w nich przez SSN-23 oznacza zaangażowanie najlepszego okrętu bojowego US Navy w działalność badawczą i poszukiwawczo-ratunkową^[1]. USS "Jimmy Carter" (SSN-23) jest pierwszym myśliwskim okrętem podwodnym, który otrzymał imię byłego prezydenta. Inni nieurzędujący prezydenci byli do tej pory honorowaniu przez nadanie ich nazwisk lotniskowcom (8 jednostek) oraz balistycznym okrętom podwodnym (12 okrętów). Prezydent Franklin D. Roosevelt został uhonorowany nadaniem jego imienia lotniskowcowi "Franklin D. Roosevelt" (CVB-42), a następnie przez swoją żonę, na której cześć jego nazwisko nadano niszczycielowi "Roosevelt" (DDG-80)

Przeprowadzona w stoczni Electric Boat kosztem 887 mln dolarów modyfikacja "Cartera", doprowadziła do zaimplementowania w nim zaawansowanej technologii służącej wykonywaniu misji specjalnych, obserwacji taktycznej oraz operacji minowych. Według zapewnień amerykańskiego Departamentu Obrony, modyfikacja ta nie uszczupliła zdolności bojowej okrętu względem pozostałych jednostek tego typu^[2]. Skutkowała jednak wydłużeniem okrętu o 30 metrów oraz zwiększeniem pełnej wyporności o 2997 ton.

Herb[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
↑ SEAWOLF CLASS. gdeb.com. [dostęp 2020-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-12)]. (ang.).

[CWS-1] Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.

[2] SEAWOLF CLASS. gdeb.com. [dostęp 2020-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-12)]. (ang.).

[1]

[2]