USS Seawolf (SSN-21)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Seawolf (SSN-21)
Ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

Seawolf

Historia
Stocznia

Electric Boat

Położenie stępki

25 października 1989

Wodowanie

24 czerwca 1995

 US Navy
Wejście do służby

19 lipca 1997

Los okrętu

w służbie

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


7500 długich ton
9100 długich ton

Długość

108 metrów

Szerokość

12,2 metra

Zanurzenie testowe

610 metrów

Materiał kadłuba

HY-100

Napęd
• 1 reaktor S6W
• 2 turbiny
• pędnik o mocy 54 000 KM
• jeden podwodny silnik zapasowy Westinghouse
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
taktyczna


20 węzłów
35 węzłów
25 węzłów

Sensory
• aktywny i pasywny system
  sonarowy AN/BOQ-5
• aktywna antena sonaru AN/BQS-24
• radar nawigacyjny AN/BPS-15
• holowana antena sonaru TB-29A
Uzbrojenie
• 50 Mark 48 ADCAP lub
TASM lub
Harpoon albo
• 100 min
WLY-1 system przeciwtorpedowy
Wyrzutnie torpedowe

8 wyrzutni torpedowych kaliber 670 mm

Załoga

134 oficerów i marynarzy

USS Seawolf (SSN-21)amerykański myśliwski okręt podwodny typu Seawolf z napędem jądrowym, przeznaczony do zwalczania innych okrętów podwodnych. Był okrętem prototypowym nowego typu jednostek, którego koncepcja i wyposażenie zostały opracowane w latach 80. XX wieku, celem zwalczania radzieckich strategicznych okrętów podwodnych w radzieckich bastionach na Morzu Białym i innych wodach okalających Związek Radziecki. Przenosić miał w tym celu bogate uzbrojenie w postaci 50 torped Mark 48 ADCAP i pocisków rakietowych UUM-125 Sea Lance z głowica jądrową 200 kT celem zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych oraz pociski manewrujące UGM-109 Tomahawk (TASM-N) i UGM-84 Harpoon do zwalczania okrętów na powierzchni. Czwarta jednostka w historii US Navy nosząca imię wywodzące się od angielskiej nazwy zębacza pasiastego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Okręty podwodne typu Seawolf.

Stępkę pod USS "Seawolf" położono w stoczni General Dynamics Electric Boat Division 25 października 1989. Powstawał jako pierwsza jednostka z serii, która miała zastąpić okręty typu Los Angeles i była odpowiedzią na radzieckie okręty typu Akuła. W czasie budowy zimna wojna dobiegła końca, a plany budowy serii 29 jednostek zostały anulowane. Zmianie uległa także taktyka użycia tego rodzaju jednostek w związku ze spadkiem zagrożenia ze strony marynarki wojennej Rosji - spadkobiercy ZSRR. Pod względem wyciszenia układu napędowego zanotowano znaczący postęp w stosunku do okrętów typu Los Angeles. "Seawolf" jest pierwszą jednostką serii składającej się z 3 okrętów. Bliźniacze jednostki to USS "Connecticut" i USS "Jimmy Carter". Okręt wszedł do służby 19 lipca 1997.

Numer SSN-21 powstał jako nazwa programu nowego okrętu podwodnego, nie zaś jako numer burtowy (hull number). Program ten o nazwie "Submarine for the 21st Century" (Okręt podwodny XXI wieku), został następnie samorzutnie przeniesiony na numer pierwszego okrętu serii - SSN-21 - przez społeczność US Navy[1].

W lecie 2003 "Seawolf" wziął udział w ćwiczeniach NATO na Morzu Północnym. W lipcu 2007 okręt przeniesiono z bazy w New London w stanie Connecticut do bazy Kitsap w Bremerton w stanie Waszyngton.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Godło USS "Seawolf" (SSN-21)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jan Wojciechowski, Okręty podwodne typu Seawolf, Technika Wojskowa, nr 1-2/1992, ISSN 0867-5635

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.