Ucho igielne (Staff)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ucho igielne – zbiór wierszy Leopolda Staffa z 1927 r. Został nagrodzony Państwową Nagrodą Literacką w tym samym roku[1]. Zbiór jest uznany za zwierający wiele z najlepszych wierszy Staffa[2].

Tomik okazał się wyjątkowy na tle dotychczasowej twórczości poety, przede wszystkim dlatego, że ten w całości poświęcił go głęboko intymnym doświadczeniom religijnym[3]. Wiersze chrześcijańskie pojawiały się co prawda wcześniej, choćby już w Snach o potędze, jednak nie na taką skalę i nie tak radykalnie, jak w Uchu igielnym. W recenzjach zauważano również powtórzenia istniejących już wcześniej u Staffa problemów, tyle że zwracano uwagę, że tym razem podjęte zostały na szerszą skalę[4]. Należy przy tym podkreślić, iż przez wielu badaczy Staff postrzegany bywał dotąd jako wzór realisty, co do zasady obcego szaleństwu wiary, czyli poety, u którego „mistyki jest jak na lekarstwo”[5]. W tej perspektywie zbiór wniósł kolejne istotne novum. Ucho igielne w ocenie krytyków stanowiło niespodziewaną odnowę sił twórczych Staffa, które zdawały już się wyczerpywać[3].

Wiersze Ucha igielnego wyróżniają się barokowym niemalże ujęciem tematu. Religijność Staffa lokowała się w pobliżu pascalowskiej otchłani: ponadto wizyjność, dynamiczne i żywiołowe ujęcie dramatu wiary, wewnętrzne rozdarcie pomiędzy mrokiem i światłem, wiarą i niewiarą, miłością i rozpaczą, początkowo przywoływało na myśl XVII-wiecznych mistrzów Karmelu[6].

Mój Bóg to przepaść! Mój Bóg to bezedno,
Kędy, błyskawic wichurami smagan...

Obok głosów widzących w Staffie odkrywcę mroków wiary i niewiary pojawiały się również takie, które dostrzegały w Uchu igielnym raczej zapowiedzi pogodnej ufności, jak gdyby pierwszy krok na drodze do religii nadziei i radości[7]. Dla całokształtu tomu ważna okazało się zaznajomienie z modernizmem katolickim Henry’ego Newmana i Williama Jamesa. Inni byli zdania, że zbiór wyraża raczej tęsknotę za Bogiem, ale zarazem – niewiarę. Demiurg w pojęciu Staffa miałby być wywiedzionym raczej z idei panteistycznych i stoickich bezosobowym absolutem, a nie Bogiem judeochrześcijańskim[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lesław Eustachiewicz, Miedzy wspolczenóscią a historią, Pax, 1973, s. 45 [dostęp 2021-07-02], Cytat: Rezonans trwały zdobyło Ucho igielne (nagrodzone w r. 1927 państwową nagrodą literacką) (pol.).
  2. JULIUS BALBIN, LEOPOLD STAFF, November 14, 1878 – May 31, 1957, „The Polish Review”, 2 (2/3), 1957, s. 113–117, ISSN 0032-2970, JSTOR25776121 [dostęp 2021-07-05], Cytat: Ucho igielne (The Needle’s Eye, 1927). This collection contains some of the best poems Staff ever wrote..
  3. a b Mieczysław Jastrun: Wstęp. W: Leopold Staff: Wybór poezji. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, 1970, s. XXII.
  4. Leopold Staff, [w:] Artur Hutnikiewicz, Młoda Polska, Warszawa: PWN, 2004, s. 134, ISBN 83-01-13850-5.
  5. Adam Ważyk, Cudowny kantorek, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 106, ISBN 83-06-00039-0.
  6. Leopold Staff, [w:] Artur Hutnikiewicz, Młoda Polska, Warszawa: Wydawnictwo PWN, 2004, s. 134, ISBN 83-01-13850-5.
  7. Jerzy Kwiatkowski, Dwudziestolecie międzywojenne, Warszawa: Wydawnictwo PWN, 2000, s. 116–117, ISBN 83-01-13007-5.
  8. U podstaw „staffizmu”, [w:] Irena Maciejewska, Leopold Staff. Lwowski okres twórczości, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1965, s. 284.