Układ różniczkujący

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Układ różniczkujący – układ elektroniczny którego napięcie wyjściowe jest proporcjonalne do szybkości zmian napięcia wejściowego. Układy różniczkujące buduje się jako aktywne i pasywne.

Teoria[edytuj | edytuj kod]

Pasywny układ różniczkujący
Aktywny układ różniczkujący

Układ różniczkujący składa się z kondensatorów i rezystorów (rzadziej z cewek i rezystorów). Działanie układu opiera się na relacji pomiędzy prądem i napięciem na kondensatorze.

W przypadku układu aktywnego prąd płynący przez kondensator jest proporcjonalny do pochodnej napięcia wejściowego po czasie. W układzie pasywnym zależność tę przyjmuje się z pewnym przybliżeniem. Prąd kondensatora płynie również przez rezystor. Napięcie na rezystorze, równe napięciu wyjściowemu, określa prawo Ohma.

  • Dla układu pasywnego:
Po zróżniczkowaniu powyższych równań otrzymamy:
Przy zastosowaniu przybliżenia:
wtedy
i ostatecznie:
  • Dla układu aktywnego:
oraz
stąd:

co potwierdza, że napięcie wyjściowe jest proporcjonalne do pochodnej napięcia wejściowego.

gdzie:

prąd płynący przez kondensator i rezystor,
pojemność,
– napięcie na kondensatorze,
rezystancja opornika,
– napięcie wyjściowe równe napięciu na rezystorze,
– napięcie wejściowe, w przybliżeniu równe napięciu na kondensatorze.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Układy różniczkowe są używane głównie w filtrach górnoprzepustowych, w systemach automatyki do przetwarzania sygnału. Były stosowane w pierwszej połowie XX w. w maszynach analogowych do symulacji elektrycznej rozwiązań równań różniczkowych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]