Przejdź do zawartości

Uncjała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Uncjała (łac. scriptura uncialis) typ pisma kodeksowego występujący w okresie od końca III[1] do X wieku.

Wywodzi się ona z kapitały i charakteryzuje się zanikaniem kantów i tendencją do zaokrąglania liter. Do powstania tego rodzaju pisma przyczyniło się zastosowanie pergaminu w miejsce dotychczasowych zwojów papirusu.

Pochodzenia nazwy uncjały nie jest udokumentowane. Jedna z teorii mówi, że słowo to pochodzi z języka łacińskiego „uncia” oznaczającego 1/12 libry[1].

Uncjała jest pismem majuskułowym dającym się wpisać między dwie linie jednak sporo liter zmienia dość znacznie kształt: a, d, e, h, m, q, t oraz u, które w pismach średniowiecznych wyprze niemal zupełnie literę v.

Najstarsze znane rękopisy pisane uncjałą pochodzą z IV wieku.

Alfabet łaciński pisany uncjałą.
Alfabet grecki pisany uncjałą.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Bodziony, Barbara., Wydawnictwo Benedyktynów Tyniec., Piękna litera : uncjała, italika, Kraków: Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów, 2016, ISBN 978-83-7354-604-2, OCLC 971408091.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]