Wąsoliczek lejkowargi
| Pteronotus parnellii[1] | |||
| (J.E. Gray, 1843) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
wąsoliczek lejkowargi | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
 | |||
Wąsoliczek lejkowargi[6] (Pteronotus parnellii) – gatunek ssaka z rodziny straszakowatych (Mormoopidae).
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego nazwał w 1843 roku angielski zoolog John Edward Gray nadając mu nazwę Phyllodia parnellii[2]. Holotyp pochodził z Jamajki[7].
We wcześniejszych ujęciach systematycznych wyróżniono osiem podgatunków P. parnellii (parnellii, pusillus, portoricensis, mexicanus, mesoamericanus, fuscus, paraguanensis i rubiginosus)[8][9] jednak w toku późniejszych badań molekularnych, morfometrycznych i akustycznych przeklasyfikowano je na odrębne gatunki[9][10]. Istnieją zapisy kopalne P. cf. parnellii z Florydy, kilku wysp należących do Bahamów oraz Wielkich i Małych Antyli, ale ich status taksonomiczny wymaga ponownej oceny[10]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[10].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Pteronotus: gr. πτερον pteron „skrzydło”; -νωτος -nōtos „-grzbiety”, od νωτον nōton „tył, grzbiet”[11].
- parnellii: Richard Parnell (1810–1882), brytyjski lekarz, a także amatorski zoolog, ichtiolog i agrostolog[12].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Wąsoliczek lejkowargi występuje w Kubie i Jamajce[10].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) około 59 mm, długość ogona 18–22 mm, długość ucha 20–22 mm, długość tylnej stopy 13 mm, długość przedramienia 50–54 mm; masa ciała 10,5–16 g[9].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Nietoperz ten cechuje się wieńcem włosów otaczających otwór gębowy oraz liściowatym wyrostkiem na dolnej wardze i małymi brodawkami na górnej wardze, która jest skierowana ku dołowi. Taka budowa pyszczka pomaga prawdopodobnie w chwytaniu owadów. P. parnellii żyją w grupach, śpiąc leżąc płasko w dużych stadach w jaskiniach.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Młode rodzą się przypuszczalnie w maju, kiedy najłatwiej jest zdobyć pokarm. Większość samic wydaje tylko 1 młode rocznie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pteronotus parnellii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b J.E. Gray. Letter from, on some New Species of Bats from Jamaica. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 11, s. 50, 1843. (ang.).
- ↑ J.C. Gundlach. (Beobachteten Flederthiere auf Cuba). „Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin”. Aus dem Jahre 1861 (1), s. 154, 1862. (niem.).
- ↑ R.F. Tomes. Notes on a collection of mammals made by the late Mr. Osburn in Jamaica. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1861, s. 66, 1861. (ang.).
- ↑ S. Solari, Pteronotus parnellii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-07-04] (ang.).
- ↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 109. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Pteronotus (Phyllodia) parnellii. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-07-04].
- ↑ R.M. Herd. Pteronotus parnellii. „Mammalian Species”. 209, s. 1, 1983. DOI: 10.2307/3503910. (ang.).
- ↑ a b c A. Pavan: Family Mormoopidae (Ghost-faced Bats, Naked-backed Bats and Mustached Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 438–443. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 158–160. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 596, 1904. (ang.).
- ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 306–307. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).