Władysław Borowiec
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 września 1948 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939-1945 |
| Siły zbrojne | |
Władysław Borowiec ps. „Żbik” (ur. 29 marca 1916 w Chicago, zm. 25 września 1948) – syn Jana i Magdaleny z Karasiów, zamordowany w więzieniu mokotowskim w Warszawie, z wykształcenia księgowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkały w Poznaniu. W 1920 rodzina wróciła do Polski. Szkołę powszechną ukończył w Kopyczyńcach (Tarnopolskie), a Liceum Przemysłowo-Handlowe w 1938 w Poznaniu. W tymże roku przyjęty do podchorążówki, po jej ukończeniu ze stopniem plut. pchor. przydzielony do 17. DP w Gnieźnie, ale zwolniony z wojska ze względu na wadę serca. We wrześniu 1939 ochotniczo zgłosił się do wojska, w Warszawie bronił szosy radzymińskiej, walczył na wschodzie, po klęsce kampanii wrócił do Kopyczyńców. Od początku okupacji niemieckiej działał w konspiracji, nosił ps. „Żbik”. W 1943 w obawie przed dekonspiracją wyjechał z Tarnobrzega, pracował jako księgowy od 1 września 1945 w poznańskiej delegaturze Biura Rewindykacji i Odszkodowań Wojennych. Jeszcze we wrześniu 1945 przeniesiony do berlińskiej placówki biura, pełnił tam funkcję księgowego, a następnie intendenta; był również tłumaczem z języka angielskiego.
Aresztowanie, śmierć i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
_02.jpg)
Aresztowany 29 listopada 1947 i oskarżony o działalność szpiegowską. 3/4 sierpnia 1948 WSR w Warszawie pod przewodnictwem ppłk. Hryckowiana skazał go na podst. art. 7 i 15 Dekr. z 13.06.1946 na karę śmierci[1]. 14 września 1948 NSW wyrok ten utrzymał w mocy. Został stracony 25 września 1948.
Pochowany w tajemnicy na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie w Kwaterze „na Łączce”[2][3].
W 1990 założono rewizję nadzwyczajną wyroku w sprawie Borowca i skazanych z nim Zdzisława Ejchlera i Stefana Górskiego. 5 marca 1991 Izba Wojskowa SN rewizję nadzwyczajną uwzględniła w części, ale 5 lutego 1992 SWOW na wniosek prof. Ewy Łętowskiej, rzecznika praw obywatelskich, wyrok byłego WSR i postanowienie byłego NSW z 1948 uznał za nieważne.
Szczątki Władysława Borowca odnaleziono wiosną 2013 roku w kwaterze „na Łączce” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie, o czym Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie i Instytut Pamięci Narodowej powiadomił 22 sierpnia 2013 roku. Identyfikację szczątków odnalezionych na kwaterze „Ł” przeprowadza PUM w Szczecinie w ramach Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Księga najwyższego wymiaru kary” w: Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
- ↑ Kolejne wyniki identyfikacji ofiar terroru komunistycznego – Warszawa, 22 sierpnia 2013 Zamordowani bohaterowie odzyskują nazwiska, Instytut Pamięci Narodowej [dostęp=2013-08-22].
- ↑ „Zapora”, „Łupaszka” i inni. Dziewięciu żołnierzy AK zidentyfikowanych po ekshumacji” [dostęp 2013-08-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. Zob. też: Straceni w Więzieniu mokotowskim.
- Kolejne wyniki identyfikacji ofiar terroru komunistycznego – Warszawa, 22 sierpnia 2013 Zamordowani bohaterowie odzyskują nazwiska, Instytut Pamięci Narodowej [dostęp=2013-08-22]
- AIPN, Teczki więźniów 1948, Borowiec Władysław; AWL
- WSR w Warszawie, 118/91/3757–3759
- Lista represjonowanych. Dostęp 01.12.2013. ipn.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)].