Władysław Pobojewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Pobojewski
tytularny generał dywizji tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

25 października 1862
Wilno, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

11 lipca 1927
Warszawa, II RP

Przebieg służby
Lata służby

od ok. 1890 do 1921

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)
Grób gen. Władysława Pobojewskiego na Wojskowych Powązkach w Warszawie

Władysław Pobojewski (ur. 25 października 1862 w Wilnie, zm. 11 lipca 1927 w Warszawie) – tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 października w Wilnie w rodzinie Franciszka i Aurelii z Kuczkowskich. Po ukończeniu szkoły junkrów w Moskwie, a następnie Konstantynowskiej Szkoły Oficerskiej w Petersburgu, pełnił zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1915 awansował na generała majora.

Służba w Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]

10 marca 1919 mianowany został dowódcą Okręgu Wojskowego Białystok. Od 25 lutego do 30 lipca 1920 dowodził XXVIII Brygadą Piechoty, a od 5 sierpnia do 14 października 1920 południowym odcinkiem obrony Warszawy. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920[1]. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika[2]. 14 października 1920 skierowany ze Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie do Centralnej Komisji Kontroli Stanów przy MSWojsk[3]. 31 grudnia 1921 skreślony został z listy oficerów WP na podstawie orzeczenia Oficerskiego Trybunału Orzekającego[4]. Dekretem z 18 lutego 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz anulował swój poprzedni dekret o skreśleniu generała z listy oficerów WP. Podstawą anulacji dekretu było korzystne dla generała orzeczenie OTO z dnia 27 stycznia 1922[5]. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji[6].

Na emeryturze mieszkał w Warszawie i tam zmarł 11 lipca 1927[7]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-6-1/2)[8].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik (Подпоручик) 1894
  • podpułkownik (Подполковник) – 1904
  • pułkownik (Полковник) – 1906
  • generał brygady (Генерал-майор) – 1915
  • tytularny generał dywizji – 26 października 1923 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty. Miał dwoje dzieci.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
  3. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 40), MSWojsk, 27 października 1920, s. 1091.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 26.01.1922 r.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 25.02.1922 r.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 7.11.1923 r.
  7. ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 97, Nr 7 z 25 marca 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  8. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  9. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 72)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Pobojewski&oldid=64927486”