Włodzimierz Ledóchowski

Włodzimierz Ledóchowski
Data i miejsce urodzenia	1866-10-077 października 1866 Loosdorf
Data i miejsce śmierci	1942-12-1313 grudnia 1942 Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
Generał Towarzystwa Jezusowego
Okres sprawowania	1915–1942
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Towarzystwo Jezusowe
Prezbiterat	1894

Włodzimierz Dionizy Ledóchowski SJ, właściwie Włodzimierz Dionizy Halka-Ledóchowski (ur. 7 października 1866 w Loosdorfie k. Wiednia w Austrii, zm. 13 grudnia 1942 w Rzymie) – hrabia, polski jezuita, 26. Przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego.

Urodził się w dobrach Sitzenthal (Loosdorf), blisko St. Pölten (Dolna Austria) jako jedno z dziewięciorga dzieci hrabiego Antoniego Augusta Ledóchowskiego (1823–1885), rotmistrza huzarów i szambelana cesarskiego i Józefiny z d. Salis-Zizers (1831–1909) z pochodzenia Szwajcarki, wnuk generała Ignacego Ledóchowskiego. Spośród jego rodzeństwa stan duchowny wybrały:

• siostra Julia późniejsza święta Urszula Ledóchowska;
• siostra Maria Teresa późniejsza błogosławiona Maria Ledóchowska;

Brat Ignacy Kazimierz Ledóchowski wybrał karierę wojskową, dosługując się stopnia generała dywizji w Wojsku Polskim. Był stryjecznym bratankiem kardynała i prymasa Polski Mieczysława Halki-Ledóchowskiego.

Studiował na Theresianum w Wiedniu i przez jakiś czas był dworzaninem cesarzowej Elżbiety Bawarskiej (Sisi). Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym wstąpił do seminarium duchownego.

W latach 1877-1881 był austriackim cesarsko-królewskim paziem.

Po rozpoczęciu studiów na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie zdecydował się wstąpić do jezuitów w 1889. Pięć lat później otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce był mianowany przełożonym w Krakowie. W 1901 został Wiceprowincjałem, a rok później Prowincjałem prowincji galicyjskiej. Od 1906 do lutego 1915 był asystentem generała asystencji niemieckiej.

Po śmierci generała Franciszka Ksawerego Wernza, 11 lutego 1915 r., 49-letni Ledóchowski w drugim głosowaniu został wybrany 26. generałem zakonu. Pomimo wstrząsów I i II wojny światowej oraz kryzysu ekonomicznego lat 30. Towarzystwo rozwijało się dynamicznie pod jego rządami. Zwołał dwie kongregacje generalne: 27., która odbyła się w Kolegium Germanicum w Rzymie, w celu dostosowania prawa zakonnego do nowego prawa kanonicznego ogłoszonego w 1917 oraz 28. (12 marca – 9 maja 1937) w celu wybrania wikariusza generalnego, który wspierałby go w rządach.

Skutkiem konkordatu pomiędzy Włochami i Watykanem było odzyskanie własności zakonu w Rzymie. Powołał Instytut Orientalny, Kolegium Russicum i Instytut Biblijny przy Uniwersytecie Gregoriańskim. Wspierał budowę nowych budynków Uniwersytetu Gregoriańskiego u stóp Kwirynału oraz wybudował nową kurię zakonu przy Borgo S. Spirito (100 m od Placu św. Piotra). Przy pracach nad konkordatem wielkie zasługi miał jezuita, o. Piotr Tacchi-Venturi.

Generalat Ledóchowskiego był jednym z najbardziej owocnych, zarówno w sensie wzrostu zakonu, jak i odnowy duchowej.

Zmarł w Rzymie. Po uroczystościach pogrzebowych w kościele Gesù ciało zostało złożone w mauzoleum na Campo Verano.

Linki zewnętrzne

• Fragment kroniki filmowej z Ledóchowskim
• W Encyklopedii wiedzy o jezuitach