Warzęcha zwyczajna
Platalea leucorodia[1] | |
Linnaeus, 1758 | |
![]() Warzęcha zwyczajna; widoczny charakterystycznie rozszerzony dziób | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Infragromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
warzęcha zwyczajna |
Podgatunki | |
| |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
![]() |
Warzęcha zwyczajna, warzęcha[3] (Platalea leucorodia) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny ibisów (Threskiornithidae), zamieszkujący Eurazję i Afrykę. Nie jest zagrożony.
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Warzęcha zamieszkuje w zależności od podgatunku[4][5]:
- Platalea leucorodia leucorodia – zachodnia i południowa Europa, Azja Środkowa na wschód po północne Chiny, Bliski Wschód oraz Azja Południowa po Indie i Cejlon na wschodzie. Zimuje w Afryce i południowej Azji. Do Polski nieregularnie zalatuje. W latach 80. XIX w. Antoni Kocyan obserwował okazy warzęchy na Czarnym Dunajcu koło Witowa i pod Nowym Targiem, a także na Czarnej Orawie[6]. Do 2017 r. odnotowano około 199 stwierdzeń (np. Wielikąt), łącznie obserwowano około 345 osobników[7].
- Platalea leucorodia balsaci – wyspy w Parku Narodowym Banc d’Arguin u wybrzeży Mauretanii. Nie jest zagrożony[8][9]. Populacja osiadła.
- Platalea leucorodia archeri – wybrzeża Morza Czerwonego i Somalii. Populacja osiadła.
Cechy gatunku[edytuj | edytuj kod]
Upierzenie czysto białe, nogi i dziób ciemne. Z bliska widać nieregularne, faliste rysy poprzeczne brązowego koloru. Dziób na końcu łyżkowato rozszerzony i spłaszczony, żółty na końcu. U nasady dzioba i wokół oczu naga żółta skóra, w innych miejscach czarna. W okresie godowym u obu płci żółty czub z tyłu głowy (pióra ozdobne o długość 10–12 cm) i żółty nalot na piersi. Osobniki młodociane mają cały dziób różowy, a końce skrzydeł czarne. Budowa zbliżona do bociana, ale jest od niego mniejsza i ma czarne nogi. W locie wyciąga szyję i głowę, a za ogon nogi. Nie wydaje wtedy głosu. Usłyszeć „huh, huh, huh” można tylko gdy jest w gnieździe, oprócz tego klekoce. To ptak w większości wędrowny, populacja europejska do Afryki podzwrotnikowej odlatuje w sierpniu i wrześniu.
- Wymiary średnie
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
- Biotop
- Brzegi wód słodkich i słonych (jeziora, stawy i bagna), o zarośniętych brzegach, lecz również o miejscach płytkich, z mulistym dnem, bez roślinności. Najczęściej w deltach rzek i przybrzeżnych lagunach zarośniętych gęstwinami trzcin, pałki i wikliny.

- Toki
- Na lęgowiska wraca w kwietniu lub maju. W czasie toków ptaki stroszą długie pióra na głowach i zadzierają dzioby tak, by uwidocznić barwną plamę na piersiach.
- Gniazdo
- Na drzewie, krzakach i w zaroślach lub w dużych trzcinowiskach, zbudowane z gałązek i trzciny, wyścielone trawą i piórami. Budują je oboje rodzice. Używane jest przez wiele lat i może przybierać ogromne rozmiary. Warzęcha tworzy stałe, duże (liczące kilkaset – kilka tysięcy par) kolonie lęgowe, często wraz z innymi ibisowatymi.
- Jaja
- W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając (pora zależy od lokalizacji geograficznej) 3–5 białych jaj w brunatne plamki, na grubym końcu gęściejsze.
- Wysiadywanie i dorastanie
- Jaja wysiadywane są przez okres 20–25 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta pozostają w gnieździe 6–8 tygodni karmione w tym czasie przez rodziców owadami wodnymi, larwami, robakami, mięczakami, skorupiakami i rzadziej drobnymi rybami i żabami. Młode mają czarne końce skrzydeł, czerwonobrązowy dziób i żółtawe łapy. Nie mają czubka.
- Pożywienie
- Drobne zwierzęta wodne. Poluje brodząc po płyciznach, zanurzając lekko otwarty dziób w wodzie i energicznie, łukowato poruszając głową i szyją na boki.
Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje warzęchę za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2015 roku liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International, wynosiła około 63–65 tysięcy osobników. Globalny trend liczebności populacji nie jest znany[2].
Gatunek chroniony Konwencją o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt[11]. W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[12].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Platalea leucorodia, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b Platalea leucorodia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Threskiornithidae Poche, 1904 - ibisy - Ibises (Wersja: 2019-10-12). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-23].
- ↑ a b Matheu, E., del Hoyo, J., Christie, D.A., Garcia, E.F.J., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: Eurasian Spoonbill (Platalea leucorodia). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-03)].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, Hamerkop, Shoebill, pelicans (ang.). IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-23].
- ↑ Włodzimierz Cichocki: Ptaki wędrowne w Tatrach [w:] "Tatry" R. I, nr 1/1991, s. 19-21
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018.
- ↑ BirdLife International (BirdLife International) , IUCN Red List of Threatened Species: Platalea leucorodia, IUCN Red List of Threatened Species, 1 października 2016 [dostęp 2021-08-10] .
- ↑ Platalea leucorodia balsaci, www.gbif.org [dostęp 2021-08-10] (ang.).
- ↑ a b P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002, s. 50–51. ISBN 83-7311-341-X.
- ↑ Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt z dnia 23 czerwca 1979 r. Dz.U. z 2003 r. nr 2, poz. 17
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy (ang.). W: eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology.
- Warzęcha – zdjęcia