Wiesław Kawecki

Wiesław Kawecki

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	10 września 1918 Zochcin
Data i miejsce śmierci	16 maja 2000 Warszawa
profesor doktor habilitowany nauk technicznych
Specjalność: chemia nieorganiczna
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1960 – chemia Politechnika Warszawska
Habilitacja	1966 – chemia Politechnika Warszawska
Profesura	1972 (ndzw.), 1981 (zw.).
Odznaczenia

Grób Wiesława Kaweckiego na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

Wiesław Władysław Kawecki (ur. 10 września 1918 w Zochcinie, zm. 16 maja 2000 w Warszawie) – polski chemik, profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Syn Władysława i Zofii z Przegalińskich. Ukończył Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie, podczas II wojny światowej walczył w szeregach Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej, równocześnie studiował na tajnych kompletach. Od 1944 do zakończenia wojny pracował w resorcie oświaty PKWN, a następnie był asystentem w Hutniczym Instytucie Badawczym w Gliwicach. W 1946 uzyskał tytuł magistra na Politechnice Warszawskiej, a następnie pozostał na uczelni jako pracownik naukowy. W 1960 obronił pracę doktorską, w 1966 przebywał na rocznym stażu na Uniwersytecie Technicznym w Delfcie. Od 1967 kierował Katedrą Projektów Technologicznych, w 1970 został kierownikiem Zakładu Inżynierii Systemów i zajmował to stanowisko do 1984. Równocześnie od 1971 do 1981 był dyrektorem Instytutu Inżynierii Chemicznej. W latach 1981–1985 prorektor Politechniki Warszawskiej, w 1986 ponownie został wybrany na dyrektora Instytutu Inżynierii Chemicznej i pełnił ta funkcję do przejścia na emeryturę w 1991. Wiesław Kawecki był członkiem rad redakcyjnych wielu czasopism naukowych oraz rad naukowych.

Pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kw. W-VI-3, rząd 7, grób 9)

Dorobek naukowy

Wiesław Kawecki był współautorem polskiej metody tzw. kwaśnej wytwarzania tlenku glinu z surowców krajowych nieboksytowych oraz autorem patentów. Pozostawił ponad 90 publikacji, rozpraw naukowych z zakresu fizykochemii, problematyki procesów technologicznych chemii nieorganicznej i inżynierii reakcji chemicznych. Był współautorem i autorem podręczników akademickich „Technologia chemiczna nieorganiczna” (1948), „Podstawy ogólne technologii chemicznej” (1973, w jęz. ros. 1977, w jęz. słow. 1980).

Nagrody i odznaczenia

Nagrody

• Nagroda specjalna „Mistrz technologii” (1962);
• Dziewięć nagród resortowych, w tym sekretarza naukowego Polskiej Akademii Nauk (1962-1980);
• Nagroda państwowa I stopnia (zespołowa) (1968).

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
• Medal 10-lecia Polski Ludowej;
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”;
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”;
• Medal Komisji Edukacji Narodowej.

Bibliografia

• Informator biograficzny Kto jest kim w Polsce, s. 515. Wyd. Interpress Warszawa 1989, ISBN 83-223-2491-X.