Paweł Szkliniarz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Wiktor Kuźnicki)
Paweł Szkliniarz
Wiktor
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1903
Wysoka, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1947
Kielce, Polska

Przebieg służby
Lata służby

19201922
19361937
19411945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Brygady Międzynarodowe
Gwardia Ludowa
Armia Ludowa

Stanowiska

szefem Oddziału III Sztabu Głównego GL i AL, komendant wojewódzki MO w Kielcach

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
hiszpańska wojna domowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Paweł Szkliniarz, przybrane nazwiska: Paweł Kuźnicki, Wiktor Kuźnicki[1], ps. Paweł, Wiktor (ur. 25 czerwca 1903 w Wysokiej, zm. 26 grudnia 1947 w Kielcach) – polski działacz komunistyczny, dąbrowszczak.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Wysoka pow. zawierciański w rodzinie Piotra, rolnika i robotnika kolejowego, i Katarzyny z Wnuków[1]. W latach 1920–1922 służył ochotniczo w Wojsku Polskim. W trakcie Bitwy Warszawskiej został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej z której zbiegł.

W 1926 roku wyjechał do Belgii, gdzie pracował w kopalni węgla[1]. Następnie w 1928 roku przeniósł się do Francji, gdzie także pracował w kopalni. W trakcie pobytu we Francji wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej.

Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii w 1936 roku walczył jako ochotnik w Brygadach Międzynarodowych, w szeregach batalionu im. Jarosława Dąbrowskiego. Pełnił tam funkcję dowódcy kompanii ciężkich karabinów maszynowych, a następnie od 26 listopada 1936 do 13 lutego 1937 dowódca batalionu, gdy został ranny. Po zranieniu został ewakuowany do ZSRR.

W 1940 roku został przerzucony przez NKWD do znajdującej się pod niemiecką okupacją Polski[1], a od 1942 roku działał w konspiracji, jako członek Polskiej Partii Robotniczej i jeden z organizatorów Gwardii Ludowej. W styczniu 1943 roku został dowódcą Okręgu Siedlce GL a w marcu 1943 roku był ciężko ranny w starciu z Niemcami w Piszczacu. Po wyleczeniu w październiku 1943 roku objął funkcję szefa Oddziału III Sztabu Głównego Gwardii Ludowej a potem Armii Ludowej, używał wtedy pseudonimu „Wiktor” i otrzymał stopień majora.

W styczniu 1945 roku został mianowany podpułkownikiem i komendantem wojewódzkim MO w Kielcach. W tym czasie był również członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Kielcach, uczestniczył w I Zjeździe PPR w Warszawie w grudniu 1945 roku.

W lipcu 1946 roku zwolniony z funkcji komendanta wojewódzkiego MO i aresztowany pod zarzutem niedopełnienia obowiązków służbowych w czasie pogromu Żydów w Kielcach, skąd po krótkim pobycie został zwolniony. Sądzony w procesie związanym z pogromem kieleckim, uniewinniony z zarzutu niedopełnienia obowiązków ale skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności za odmowę podporządkowania oddziałów Milicji Obywatelskiej – szefowi Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego.

Zmarł 26 grudnia 1947 roku w Kielcach.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Piotr Gontarczyk: Szkliniarz Paweł, przybrane nazwiska: Paweł Kuźnicki, Wiktor Kuźnicki (1903–1947), działacz komunistyczny. W: Polski słownik biograficzny. T. 48. Kraków - Warszawa: Polska Akademia Nauk, Polska Akademia Umiejętności, 2012, s. 322. ISBN 978-83-63352-06-6.
  2. M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109 „za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”.
  3. M.P. z 1945 r. nr 55, poz. 124 „za bohaterskie zasługi w bojach z niemieckim faszyzmem na polach Hiszpanii w latach 1936–1939”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]