Wojciech Lorenc

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Lorenc
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1899
Rymanów

Data i miejsce śmierci

27 maja 1987
Rymanów

Proboszcz parafii Tryńcza
Okres sprawowania

1938–1949

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

11 czerwca 1922

Odznaczenia
Expositorium Canonicale
Rochettum et Mantolettum

Wojciech Lorenc (ur. 19 kwietnia 1899 w Rymanowie, zm. 27 maja 1987 tamże) – polski ksiądz rzymskokatolicki, w diecezji przemyskiej, więziony przez władze komunistyczne.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 kwietnia 1899 roku w Rymanowie, syn Jana i Bronisławy Ryglewicz. Od 1910 kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w 1918 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[1]. W 1918 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. 11 czerwca 1922 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Józefa Sebastiana Pelczara.

W latach 1922–1924 był wikariuszem w parafii Dydnia[2], następnie w latach 1924–1928 w parafii św. Barbary Wolanka-Borysław. W latach 1928–1929 był wikariuszem w parafii Dubiecko[3], a następnie w latach 1929–1934 był wikariuszem w parafii Grodzisko Dolne[4]. W latach 1934–1937 był wikariuszem w parafii Górno. W latach 1937–1938 był administratorem parafii w Starej Soli. W styczniu 1938 roku został wikariuszem w parafii Hyżne[5]. W listopadzie 1938 roku został proboszczem w parafii Tryńcza[6]. W 1940 roku jego staraniem w parafii zamieszkały siostry Służebniczki Starowiejskie.

Podczas okupacji niemieckiej współpracował ze zbrojnym oddziałem polskiego podziemia. Po rozpracowaniu i wykryciu współpracy księdza z podziemiem niepodległościowym, Urząd Bezpieczeństwa 25 maja 1949 roku przeprowadził rewizję w kościele, podczas której znaleziono skład broni i amunicji Narodowych Sił Zbrojnych. Został aresztowany i 4 stycznia 1950 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Rzeszowie, w pokazowym procesie skazany na 12 lat więzienia. Początkowo był osadzony w więzieniu na zamku rzeszowskim, a następnie w więzieniu we Wronkach. 9 kwietnia 1955 roku został zwolniony z więzienia[7][8][9][10][11].

Po powrocie do diecezji przemyskiej w 1956 roku został administratorem w parafii Warzyce. W uznaniu zasług został odznaczony Expositorium Canonicale, a w 1968 roku uzyskał przywilej używania rokiety i mantoletu. 11 kwietnia 1969 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Rymanowie. Zmarł 27 maja 1987 roku[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 21, 22.
  2. Zmiany na stanowiskach i urzędach duchownych Kronika Diecezji Przemyskiej 22(1922), z 7–8, s. 137. [dostęp 2023-02-11].
  3. Schematismus Universi Venerabilis Cleri Saecularis et Regularis Dioecesis Premisliensis rit. lat. Pro Anno Domini 1929 (s. 57) [dostęp 2023-02-11].
  4. Schematismus Universi Venerabilis Cleri Saecularis et Regularis Dioecesis Premisliensis rit. lat. Pro Anno Domini 1930 (s. 90) [dostęp 2023-02-11].
  5. Zmiany na stanowiskach i urzędach duchownych Kronika Diecezji Przemyskiej 38(1938), z. 2–3, s. 150.
  6. Zmiany na stanowiskach i urzędach duchownych Kronika Diecezji Przemyskiej 38(1938), z. 10–12, s. 326. [dostęp 2023-02-11].
  7. Skompromitować kościół, otumanić społeczeństwo [online], www.polska1918-89.pl.
  8. Skompromitować kościół, otumanić społeczeństwo [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2008-10-14].
  9. Księża – wspólnicy NSZ-owskiej bandy „Mewa” coraz bardziej plączą się w zeznaniach [online], „Nowiny Rzeszowskie”, 1 (1949), nr 106, s. 6..
  10. Prokurator w oskarżycielskiej mowie piętnuje antyludową działalność księży – bandy NSZ [online], „Nowiny Rzeszowskie”, 2 (1950), nr 4, s. 3–4..
  11. Wyrok w procesie księży – wspólników NSZ-owskiej bandy „Mewa” [online], „Nowiny Rzeszowskie”, 2 (1950), nr 5, s. 1–2..
  12. Niezłomny proboszcz [online], Między Sanem a Wisłokiem. Biuletyn informacyjny Gminy Tryńcza 3(29) 2009.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]