Wskaźnik zagrożenia ubóstwem trwałym
Wskaźnik zagrożenia ubóstwem trwałym – udział osób, które w dwóch z trzech ostatnich lat uzyskiwały dochody mniejsze od granicy ubóstwa ustalonej na poziomie 60 procent mediany ekwiwalentnych zasobów rozporządzanych. Jest to jeden z podstawowych wskaźników wykluczenia społecznego[1].
W myśl metodologii używanej przez Eurostat, za zagrożone ubóstwem trwałym uważa się osoby w gospodarstwach domowych, których poziom dochodu ekwiwalentnego do dyspozycji w roku, w którym przeprowadzono badanie i przynajmniej w przeciągu dwóch z trzech poprzednich lat, był niższy od przyjętego dla danego roku progu ubóstwa relatywnego[2].
W Polsce wskaźnik zagrożenia ubóstwem trwałym w 2016 wynosił 9,7% osób w gospodarstwach domowych (w 2015 - 10,1%, w 2008 - 10,4%)[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sławomir Kalinowski, Władysława Łuczka-Bakuła, Ubóstwo ludności wiejskiej województwa wielkopolskiego, Wydawnictwo AR w Poznaniu, Poznań, 2007, s.29, ISBN 978-83-7160-479-9
- ↑ a b GUS, Podstawowe dane dotyczące zasięgu ubóstwa w Polsce w 2016 r. Wskaźniki monitorujące Krajowy Program Reform na rzecz realizacji Strategii Europa 2020, s.5