Wspólnota Buddyjska Triratna

Wspólnota Buddyjska Triratna
*Triratna Buddhist Community*
	Klasyfikacja systematyczna wyznania
	buddyzm; └ buddyzm zachodni
Historia
Założyciel(e)	Sangharakszita
Utworzono;	1967;
	Strona internetowa

Wspólnota Buddyjska Triratna, dawniej: Przyjaciele Zachodniej Wspólnoty Buddyjskiej (ang. Friends of the Western Buddhist Order) – powstały w 1967 międzynarodowy uniwersalny ruch buddyjski, organizujący naukę medytacji buddyjskich, kursy odosobnienia, czy wykłady na temat buddyzmu.

Towarzystwo powołał do życia Sangharakszita – Anglik, który spędził szesnaście lat w Indiach jako mnich buddyjski. Przyjaciele Zachodniej Wspólnoty Buddyjskiej w latach siedemdziesiątych rozrośli się i od tej pory stali się jednym z czołowych ruchów buddyjskich na Zachodzie. W tej chwili liczą około osiemdziesięciu ośrodków w ponad dwudziestu krajach, m.in. w Anglii, Indiach, Australii czy Nowej Zelandii.

Towarzystwo posiada własny kodeks zasad działania:

Działanie w trybie miłości,
Zobowiązanie do praktyki duchowej,
Autonomia
Konsensus
Hierarchia duchowa
Działanie w harmonii
Eksperymentowanie

Od 2008 roku w Polsce działa ośrodek Triratny o nazwie Sanghaloka, który mieści się w Krakowie, a w Warszawie prowadzone są cotygodniowe zajęcia z buddyzmu i medytacji.

Kontrowersje

Wspólnota Buddyjska Triratna jest częstym obiektem krytyki w środowiskach buddyjskich na całym świecie. Główne zarzuty wobec niej dotyczą m.in. braku ścisłej linii przekazu, porzucenia struktury tradycyjnej Sanghi, kontrowersyjnych poglądów jej założyciela i oskarżeń wobec niego (oraz innych członków wyższego szczebla) o nadużycia seksualne względem osób praktykujących w jej ośrodkach.

Linia przekazu

Jak zauważył James William Coleman, pomimo że Sangharakszita podczas swego pobytu w Indiach pobierał nauki od uznanych buddyjskich nauczycieli, nie pracował z żadnym z nich na tyle blisko, aby moć być uznawanym za spadkobiercę Dharmy.^[1]

Triratna kompletnie odrzuca tradycyjny model Sanghi i zastępuje go „hierarchią duchową”^[2], która bywa uznawana za problematyczną^[3].

W 1985 r., w swoich „Listach z podróży”, Sangharakszita napisał o swoim przekonaniu, że „im mniej FWBO [obecnie: Triratna] wchodzi w relacje z innymi wspólnotami buddyjskimi i osobami powiązanymi z dotychczasowymi tradycjami buddyjskimi, tym lepiej”.^[4]

Linki zewnętrzne

Przypisy

↑ James WilliamJ.W. Coleman James WilliamJ.W., The new Buddhism: the western transformation of an ancient tradition, wyd. 1. issued as paperback, Oxford: Oxford University Press, 2002, s. 81, ISBN 978-0-19-515241-8 [dostęp 2023-08-06] (ang.).
↑ Struktura Triratny, zasady [online], Triratna, 15 marca 2017 [dostęp 2023-08-06] (pol.).
↑ David V.D.V. Barrett David V.D.V., The new believers: a survey of sects, cults and alternative religions, London: Cassell, 2001, s. 309, ISBN 978-0-304-35592-1 [dostęp 2023-08-06] (ang.).
↑ Sangharakshita, Travel letters, Glasgow: Windhorse, 1985, s. 173, ISBN 978-0-904766-17-2 [dostęp 2023-08-06] (ang.).

[1] James WilliamJ.W. Coleman James WilliamJ.W., The new Buddhism: the western transformation of an ancient tradition, wyd. 1. issued as paperback, Oxford: Oxford University Press, 2002, s. 81, ISBN 978-0-19-515241-8 [dostęp 2023-08-06] (ang.).

[2] Struktura Triratny, zasady [online], Triratna, 15 marca 2017 [dostęp 2023-08-06] (pol.).

[3] David V.D.V. Barrett David V.D.V., The new believers: a survey of sects, cults and alternative religions, London: Cassell, 2001, s. 309, ISBN 978-0-304-35592-1 [dostęp 2023-08-06] (ang.).

[4] Sangharakshita, Travel letters, Glasgow: Windhorse, 1985, s. 173, ISBN 978-0-904766-17-2 [dostęp 2023-08-06] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]