Wyżnia Miętusia Rówień
49°15′08″N 19°53′43″E/49,252222 19,895278 Wołowy Żleb i Wyżnia Miętusia Rówień | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
1140–1200 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
nieużytek |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
| 49°15′08″N 19°53′43″E/49,252222 19,895278
| |
Wyżnia Miętusia Rówień – polana reglowa w Tatrach Zachodnich, znajdująca się w Dolinie Miętusiej, będącej wschodnim odgałęzieniem Doliny Kościeliskiej. Położona jest na wysokości 1140–1200 m n.p.m., na dnie doliny polodowcowej, pomiędzy dwoma grzbietami; od zachodniej strony jest to długi północny grzbiet Ciemniaka, po stronie wschodniej Skoruśniaka. Z grzbietu Ciemniaka, spod Równi nad Piecem i Źródlisk opada do niej Wołowy Żleb, ze zboczy wschodnich żleb Wodniściak, spod Kobylarza niewielki Mały Wodniściak. Powyżej niej znajdują się Wantule i polodowcowy kocioł Małej Świstówki[1][2].
Polana dawniej należała do terenów pasterskich Hali Miętusiej, była koszona, stał na niej szałas[1]. Po włączeniu polany w obszar Tatrzańskiego Parku Narodowego zaprzestano jej użytkowania i polana zaczęła zarastać lasem. W 1955 miała powierzchnię ok. 6 ha, ale w 2004 w wyniku zarośnięcia, jej powierzchnia zmniejszyła się o ok. 12% i polana nadal zarasta[3]. W dolnej części polany znajduje się Miętusie Wywierzysko, z którego wypływa Miętusi Potok[2]. Przez polanę nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Widoczna jest nieznakowana ścieżka, wydeptywana przez grotołazów, którzy często penetrują liczne i bardzo rozgałęzione jaskinie Czerwonych Wierchów[4].
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin stwierdzono występowanie złoci małej[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2022-03-07].
- ↑ Marcin Bukowski, Dynamika zarastania polan tatrzańskich, M. Guzik (red.), Zakopane: Wydawnictwa Tatrzańskiego Parku Narodowego, 2009, ISBN 978-83-61788-08-9.
- ↑ Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.