Wybory parlamentarne w Indonezji w 1971 roku
Wybory parlamentarne w Indonezji w 1971 roku odbyły się 3 czerwca. Były to pierwsze wybory zorganizowane w kraju po przejęciu władzy przez gen. Suharto (drugie w historii niepodległej Indonezji po wyborach z 1955 roku). Do zdobycia w wyborach było 360 mandatów w liczącej 460 miejsc Izbie Reprezentantów. Pozostałe 100 miejsc było zarezerwowane dla przedstawicieli armii oraz osób wydelegowanych przez Suharto[1].
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Po wojskowym zamachu stanu, administracja wojskowa Suharto podjęła decyzję, iż organizacja Golkar będzie stanowić oficjalną reprezentację polityczną dla nowego reżimu. Oficjalna propaganda podkreślała przy tym, iż Golkar nie jest partią polityczą, a "sekretariatem grup funkcjonalnych" utworzonym ponad podziałami politycznymi. Wybory parlamentarne w zamyśle Suharto, miały ukazać poparcie jakim rzekomo cieszył się Nowy Ład pośród obywateli Indonezji. Początkowo wybory były zaplanowane na rok 1968 jednak ze względu na fakt, iż Golar w owym czasie nie był zbyt rozpoznawalną organizacją w całej Indonezji, Suharto podjął decyzję o przesunięciu terminu wyborów. Według nowych wytycznych, miały się one odbyć nie później niż 5 czerwca 1971 roku[2].
Manipulacje wyborcze[edytuj | edytuj kod]
W celu osłabienia innych ugrupowań, reżim rozpoczął ogólnokrajową akcję dyskredytowania głównych partii politycznych, które mogłyby zagrozić pozycji Golkar (przede wszystkim Indonezyjska Partia Narodowa oraz Parmusi będąca następczynią zdelegalizowanej wcześniej organizacji Masyumi)[3]. Ponadto, w wyborach nie mogła wziąć udziału zdelegalizowana Komunistyczna Partia Indonezji będąca jedną z głównych sił politycznych w kraju przed objęciem władzy przez Suharto. Co więcej, członkom KPI oraz organizacjom z nią powiązanych odebrano bierne i czynne prawo wyborcze.
Urzędnicy oraz osoby pracujące w administracji państwowej w wielu przypadkach w sposób pośredni i bezpośredni byli zmuszani do głosowania na Golkar. Same urzędy zaś, miały obowiązek udokumentowania, iż "zebrały" odpowiednią liczbę głosów dla ugrupowania[3].
System wyborczy w porównaniu do wyborów z 1955 roku wspierał większe ugrupowania polityczne. Miejsca w parlamencie były przydzielane na podstawie wyników z poszczególnych okręgów wyborczych, podczas gdy w 1955 roku przydzielano je na podstawie wyników ogólnokrajowych.
Wyniki[edytuj | edytuj kod]
| Ugrupowania[4] | Ilość głosów | % | Zdobyte mandaty |
|---|---|---|---|
| Golkar | 34 348 673 | 62,80 | 236 |
| Nahdatul Ulama | 10 213 650 | 18,67 | 58 |
| Indonezyjska Partia Narodowa | 3 793 266 | 6,94 | 20 |
| Parmusi | 2 930 746 | 5,36 | 24 |
| Indonezyjska Unia Islamska | 1 308 237 | 2,39 | 10 |
| Indonezyjska Partia Chrześcijańska | 733 359 | 1,34 | 7 |
| Partia Katolicka | 603 740 | 1,10 | 3 |
| Stowarzyszenie Edukatorów Islamskich | 381 309 | 0,69 | 2 |
| Liga Zwolenników Niepodległości Indonezji | 388 403 | 0,62 | - |
| Partia Murba | 48 126 | 0,09 | - |
| Łącznie | 54 699 509 | 100% | 360 |
