Przejdź do zawartości

Czynne prawo wyborcze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Minimalny wiek wyborcy wg. państw

     Brak wyborów

     25 lat

     21 lat

     20 lat

     19 lat

     18 lat

     17 lat

     16 lat

     Nieznany Brak danych

Czynne prawo wyborcze (prawo wybierania) – prawo przysługujące obywatelom, które zapewnia im możliwość udziału w głosowaniu i oddania głosu na swojego kandydata do organów przedstawicielskich państwa, do organów samorządu terytorialnego bądź w referendum.

W Polsce czynne prawo wyborcze przysługuje wszystkim obywatelom polskim, którzy ukończyli 18 lat (najpóźniej w dniu głosowania), a którym prawo to nie zostało odebrane prawomocnym wyrokiem sądowym (pozbawienie praw publicznych) albo Trybunału Stanu i nie są ubezwłasnowolnieni. Prawo to przysługuje także pełnoletnim obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej w wyborach do Parlamentu Europejskiego (pod warunkiem stałego zamieszkiwania w Polsce) oraz w wyborach do rad gmin (pod warunkiem stałego zamieszkiwania na obszarze gminy) – o ile nie zostali pozbawieni praw wyborczych w kraju pochodzenia.

Większość państw Unii Europejskiej ustala wiek czynnego prawa wyborczego na 18 lat, Odmienne przepisy wprowadziła Austria[1] (2008), oraz Malta[2] (2018), w których prawo wyborcze przysługuje osobom, które ukończyły 16 lat. Ponadto w Grecji[3] czynne prawo wyborcze od 2016 roku przysługuje osobom, które ukończyły 17 lat. W niektórych państwach byłej Jugosławii 16-latkowie posiadają czynne prawo wyborcze, jeśli pracują, co jest spuścizną byłego ustroju[4].

Kobiety a czynne prawo wyborcze

[edytuj | edytuj kod]

Jako pierwsze prawo do głosowania wywalczyły kobiety w amerykańskim stanie Wyoming w 1869 roku. W całych Stanach Zjednoczonych kobiety uzyskały możliwość głosowania w 1920 roku. W ślad za mieszkańcami Wyoming poszli obywatele Nowej Zelandii, którzy przyznali Nowozelandkom możliwość głosowania w roku 1893. W 1903 roku do tego grona dołączyły także kobiety z Australii. Na Starym Kontynencie jako pierwsze przy urnach znalazły się obywatelki Finlandii (1906 rok). W ślad za nimi poszły: Norwegia (1913 rok), Islandia i Dania (1915 rok), Rosja, Holandia (1917 rok). Także w 1917 prawo to otrzymały Kanadyjki, a rok później prawo do głosowania przyznała kobietom Polska. Francja obdarzyła swoje kobiety prawami wyborczymi w 1944 roku. W całej Szwajcarii kobiety uzyskały czynne prawa wyborcze dopiero w 1990 roku, choć w części kantonów mogły wybierać swoich przedstawicieli już od 1971 roku. W Brunei kobiety nie mają praw wyborczych.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]