Wydłużenie płata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wydłużenie płata – miara smukłości płata i oznaczane jest wskaźnikiem Oblicza się je, dzieląc kwadrat rozpiętości przez powierzchnię nośną.

Płat o krańcowo małym wydłużeniu w samolocie Saab J35 Draken
Płat o krańcowo dużym wydłużeniu w samolocie Rutan Voyager

gdzie:

rozpiętość płata,
powierzchnia nośna płata.

Płaty o wysokim wydłużeniu posiadają niską cięciwę skrzydła i cechują się niskim oporem indukowanym – z tego względu chętnie są stosowane w szybownictwie. W samolotach duże wydłużenie płata przyczynia się do mniejszej prędkości lądowania, dobrego wznoszenia, wysokiego pułapu lotu – łatwo jest uzyskać cechy STOL. Przykładem takiej konstrukcji jest An-28 i polska modernizacja tej maszyny – PZL M28, samoloty francuskiej firmy Hurel Dubois, Lockheed U-2.

Płaty o niskim wydłużeniu są stosowane w samolotach osiągających duże prędkości (np. F-104).

Zdjęcia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]