Wysokowydajne urządzenia specjalne WUS
Wysokowydajne urządzenia specjalne WUS – polski zestaw chemiczny montowany na samochodzie służący do prowadzenia odkażania, dezynfekcji i dezaktywacji sprzętu wojskowego i terenu.
Charakterystyka urządzenia[edytuj | edytuj kod]
Wysokowydajne urządzenia specjalne WUS, wzorowane częściowo na radzieckiej instalacji TMS-65, zostało zaprojektowane przez zespół złożony ze specjalistów z Wojskowego Instytutu Chemii i Radiometrii oraz Instytutu Techniki Wojsk Lotniczych. Służy do prowadzenia zabiegów specjalnych ciężkiego sprzętu bojowego, odkażania i dezaktywacji odcinków terenu oraz dróg o utwardzonej nawierzchni, a także do wytwarzania zasłony dymnej[1].
Sprzęt bojowy, drogi i odcinki terenu dezaktywuje się strumieniem gazowo-wodnym z wykorzystaniem dyszy silnika odrzutowego. Odkaża się je strumieniem gazowym, a dezynfekuje strumieniem gazowym, do którego wprowadza się roztwór podchlorynu wapniowego. Zasłonę dymną uzyskuje się przez wprowadzenie w strumień gazowy mieszanki olejów: napędowego, silnikowego i solarowego[2].
- Wydajność urządzenia[3]
- dezaktywacja i dezynfekcja sprzętu bojowego – 30 do 40 jednostek sprzętu na godzinę,
- odkażanie sprzętu bojowego – 10 do 15 jednostek sprzętu na godzinę,
- dezaktywacja dróg i odcinków terenu – do 20 000 m² na godzinę,
- odkażanie dróg i odcinków terenu – do 25 000 m² na godzinę,
- wykonywanie zasłon dymnych – długość do 100 m, szerokość 100–150 m[4].
Skład urządzenia[edytuj | edytuj kod]
Urządzenie do zabiegów specjalnych WUS zamontowane jest na podwoziu samochodu Star 266.
W jego skład wchodzi[3]:
- silnik turboodrzutowy wraz z chłodnicą układów: paliwowego, wodnego, hydraulicznego, elektrycznego i olejowego,
- silnik SO-3 jest źródłem gorących gazów, a w przypadku wprowadzenia do jego dyszy wody lub oleju również źródłem strumienia gazowo-wodnego lub dymu; zużywa w ciągu godziny od 350 do 600 dm³ paliwa. Temperatura gazów przy wylocie wynosi od 580 do 640°C.
- kabina operatora,
- pomost,
- urządzenia:
- przeciwpożarowe,
- łączności,
- filtrowentylacyjne,
- wyposażenie pomocnicze:
- opończa,
- pokrowiec.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 184.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 184–185.
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 185.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 193.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.