Wyżnia Spiska Przełączka
 Wyżnia Spiska Przełączka wśród podpisanych obiektów, przysłonięta przez Zadnią Spiską Turniczkę | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
21 lipca 1896 r. |
| Pierwsze wejście |
J. Déry, J. Hunsdorfer |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′54,6″N 20°12′04,9″E/49,198500 20,201361
| |
Wyżnia Spiska Przełączka, Spiska Przełączka Wyżnia[1] (słow. Vyšná Mačacia štrbina, niem. Obere Katzenscharte, węg. Felső Macskacsorba) – drobna przełęcz w południowo-zachodniej grani Spiskiej Grzędy w słowackiej części Tatr Wysokich. Jest pierwszym od góry siodłem w tej grani i oddziela od siebie główny, północno-zachodni wierzchołek Spiskiej Grzędy na północnym wschodzie i bliższą z dwóch Spiskich Turniczek, Zadnią Spiską Turniczkę, na południowym zachodzie[2].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Jej północno-zachodnie stoki opadają do górnej części Baraniego Ogrodu w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, natomiast południowo-wschodnie – do Wyżniego Spiskiego Kotła. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na siodło ze Spiskiego Przechodu w południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika oraz z Doliny Pięciu Stawów Spiskich przez Wyżni Spiski Kocioł[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – József Déry i przewodnik Johann Hunsdorfer senior, 21 lipca 1896 r.,
- zimowe – Gyula Komarnicki, 6 lutego 1916 r.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 406. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 78, 85–87.