Wąż pożarniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Węże strażackie

Wąż pożarniczy, wąż strażacki – jeden z elementów wodnej armatury pożarniczej. Służy do podawania wody jako środka gaśniczego.

Rozróżnia się:

Są to węże mające wbudowany oplot druciany zapobiegający spłaszczeniu podczas zasysania wody z otwartego zbiornika (np. z rzeki). Służą zazwyczaj do zasysania wody, a także środka pianotwórczego. Nie są przystosowane do pracy z ciśnieniem wyższym niż atmosferyczne. Węże W-25 i W-52 są stosowane zazwyczaj do zasysania środka pianotwórczego za pomocą zasysaczy liniowych i autopomp pożarniczych
Standardowe długości wynoszą:
  • dla węży ssawnych W-25 i W-52: 1 m
  • dla węży ssawnych W-75, W-110, W-150: 2,4 m i 1,6 m
Są to węże bez drucianego oplotu, łatwo zwijalne, mające wewnątrz koszulkę z tworzywa[f] (zmniejszająca opór podczas tłoczenia wody). Służą do tłoczenia wody, a także wodnych roztworów środka pianotwórczego do miejsca pożaru.
Standardowe długości wynoszą:
  • dla wszystkich rodzajów węży: 20 m i 15 m

Wszystkie węże muszą mieć łączniki umożliwiające podłączenie ich z jednej strony do motopompy (lub autopompy) zaś z drugiej do prądownicy (węże tłoczne) i smoka ssawnego (węże ssawne).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Średnica wewnętrzna 25 mm.
  2. a b c Średnica wewnętrzna 52 mm.
  3. a b Średnica wewnętrzna 75 mm.
  4. a b Średnica wewnętrzna 110 mm.
  5. a b Średnica wewnętrzna 150 mm.
  6. Wkładka z gumy syntetycznej lub poliuretanu.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]