Zautomatyzowany wóz dowodzenia ZWD-1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ZWD-1
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

HSW / WZŁ nr 2

Typ pojazdu

wóz dowodzenia

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

3-6

Historia
Prototypy

1998

Dane techniczne
Dane operacyjne
Wyposażenie
2 x radiostacja UHF

1 x radiostacja KF
agregat prądotwórczy

Użytkownicy
 Polska

Zautomatyzowany wóz dowodzenia ZWD-1 – polski wóz dowodzenia zbudowany na podwoziu transportera MTLB. Wraz z wozami ZWD-2 i ZWD-3 tworzy system IRYS 2000. Zademonstrowany na MSPO 2000 i wprowadzony do służby w roku 2001. Pojazd przeznaczony dla jednostek dowodzenia na szczeblu pułku. Do roku 2008 wprowadzono do służby tylko jeden egzemplarz[1], który służył w 34 Brygadzie Kawalerii Pancernej.

Prototyp skonstruowany został w 1998 roku w Wojskowych Zakładach Łączności nr 2 w Czernicy we współpracy z Zarządem Łączności SG i WAT[2]. Podstawowym środkiem łączności zainstalowanym w ZWD-1 są radiostacje UKF RRC-9500 z rodziny PR4G o mocy 50 W, ponadto może być zamontowana radiostacja krótkofalowa[3]. Pomocniczym źródłem zasilania aparatury łączności na postoju jest agregat prądotwórczy z silnikiem wysokoprężnym 1B20 o mocy 1,5 kW, podczas marszu przewożony na dachu w tylnej części[3]. Pojazd ma dwa stanowiska robocze z komputerami (WB Electronics BFC-200) i dwa dodatkowe miejsca siedzące w przedziale bojowym oraz trzecie miejsce obok kierowcy[3]. Pojazd ZWD-1 przystosowany jest do współpracy z pojazdami Łowcza i Topaz.

Analogiczne wyposażenie ma opracowany równolegle wóz dowodzenia ZWD-3 szczebla batalionu na samochodzie Tarpan Honker[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uzbrojenie Wojska Polskiego w 2008 r.. www.militarium.net, 2008-08-18. [dostęp 2012-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  2. Szulc 2000 ↓, s. 18.
  3. a b c d Szulc 2000 ↓, s. 19.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • ZWD-1. [dostęp 2012-10-04]. (pol.).
  • Tomasz Szulc. Taktyczne samobieżne stanowiska dowodzenia dla Wojska Polskiego. „Nowa Technika Wojskowa”. 11/2000, s. 18-19, listopad 2000. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o. ISSN 1230-1655. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]