Przejdź do zawartości

Zbigniew Orłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Orłowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

21 marca 1925
Wilno

Data śmierci

7 czerwca 2019

profesor doktor habilitowany nauk medycznych
Specjalność: choroby wewnętrzne, nefrologia
Alma Mater

Akademia Medyczna w Łodzi

Doktorat

1963

Habilitacja

1968

Profesura

1984

profesor zwyczajny Akademii Medycznej w Łodzi
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej

Zbigniew Orłowski (ur. 21 marca 1925 w Wilnie, zm. 7 czerwca 2019) – polski lekarz, specjalista nefrologii, profesor nauk medycznych, nauczyciel akademicki Akademii Medycznej w Łodzi, żołnierz Armii Krajowej, ofiara represji stalinowskich.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Maturę uzyskał w 1941 w Wilnie. Podczas okupacji niemieckiej od 1943 był żołnierzem Armii Krajowej. W lecie 1944 uczestniczył w akacjach zbrojnych „Burza” i „Ostra Brama” na Wileńszczyźnie. W ramach represji sowieckich w końcu lipca 1944 został wywieziony w głąb ZSRR do łagrów, gdzie uczestniczył w wyrębie lasów. Przebył chorobę głodową. Na początku marca 1945 uciekł z obozu. Po trzech miesiącach dotarł do Łodzi[1].

Po przybyciu do Łodzi rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego, które po usunięciu medycyny z Uniwersytetu dokończył z wyróżnieniem w grudniu 1951 w Akademii Medycznej. Podczas III roku studiów podjął pracę jako wolontariusz w III Klinice Chorób Wewnętrznych kierowanej przez prof. Wacława Markerta. Jednocześnie był zatrudniony w Zakładzie Chemii Ogólnej i Fizjologicznej kierowanej przez prof. Antoniego Dmochowskiego. W 1950 został młodszym asystentem kontraktowym u prof. Markerta. Za działalność w AK został na mocy decyzji rektora na początku 1951 zwolniony z pracy. Odtąd utrzymywał się z krwiodawstwa i pracy w Poradni Sportowo-Lekarskiej. Dzięki interwencji prof. Jerzego Jakubowskiego w lutym 1952 powrócił na etat asystenta w II Klinice Chorób Wewnętrznych. W latach 1961–1962 był na stypendium w Washington University w St. Louis (USA) w Oddziale Nefrologii (kierownik: prof. Neal S. Bricker). W 1963 uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy pt. „Niemiarowości w zawale mięśnia serowego i ich znaczenie dla rokowania” i został adiunktem Akademii Medycznej w Łodzi. W 1968 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Mocznica przednerkowa w przewlekłych chorobach nerek. W 1984 został profesorem nadzwyczajnym nauk medycznych[1].

W 1970 rozpoczął organizację Kliniki Nefrologicznej z Oddziałem Dializ w ramach Instytutu Chorób Wewnętrznych AM w Łodzi i został jej kierownikiem. Klinikę tę prowadził do czasu przejścia na emeryturę we wrześniu 1995. W latach 1984–1987 pracował w Zawii w Libii. W 1991 został profesorem zwyczajnym Akademii Medycznej[1].

Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskało 12 osób. Był opiekunem 3 habilitacji[1].

Opublikował 51 prac naukowych, w tym 6 książek[1].

Odznaczono go m.in. Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Zmarł 7 czerwca 2019. Został pochowany 17 czerwca 2019 na Cmentarzu św. Rocha na Radogoszczu w Łodzi[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Zmarł Prof. Zbigniew Orłowski. ptnefro.pl, 10 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-12].
  2. Zbigniew Orłowski. nekrologi.wyborcza.pl, 12 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-17].