Przejdź do zawartości

Zdobycie twierdzy Izmaił

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdobycie twierdzy Izmaił
przez Rosjan
Wojna rosyjsko-turecka (1787–1792)
Ilustracja
Rosyjski szturm na Izmaił (rycina S. Sziflara)
Czas

listopad – grudzień 1790

Miejsce

Izmaił

Terytorium

Imperium Osmańskie

Wynik

zwycięstwo Rosji

Strony konfliktu
Imperium Rosyjskie Imperium Osmańskie
Dowódcy
Aleksandr Suworow Aydoslu Mehmed Paşa
Siły
31 tysięcy,
500 dział
35 tysięcy,
265 dział
Straty
4 tysiące zabitych,
6 tysięcy rannych
26 tysięcy zabitych,
9 tysięcy jeńców
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia45°21′00″N 28°50′00″E/45,350000 28,833333

Zdobycie twierdzy Izmaił – działania zbrojne w trakcie oblężenia w roku 1790 podczas wojny rosyjsko-tureckiej (1787–1792) dokonywane przez wojska rosyjskie dowodzone przez generała głównodowodzącego (général en chef) Aleksandra Suworowa.

W listopadzie 1790 Rosjanie oblegli położoną nad Kilią, głównym ramieniem delty Dunaju, potężną turecką twierdzę Izmaił, której załoga liczyła 35 tysięcy ludzi i 265 dział. Siłami obrońców dowodził serasker Aydoslu Mehmed Paşa. Siły rosyjskie liczyły 31 tysięcy żołnierzy oraz 500 dział, a także 206 okrętów z flotylli rzecznej. Ataki wojsk rosyjskich dowodzonych przez Suworowa trwały do 22 grudnia. Nocą nastąpił decydujący szturm, który zakończył się powodzeniem.

Po zaciętych walkach o niemal każdy budynek twierdza padła. Straty tureckie wyniosły 26 tysięcy zabitych oraz 9 tysięcy jeńców. Po stronie rosyjskiej poległo 4 tysiące żołnierzy, a 6 tysięcy odniosło rany.

Liczbę ofiar rzezi ludności cywilnej po zdobyciu Izmaiła (w tym kobiet i dzieci) szacuje się na około 10 tysięcy. Odpowiedzialność za masakrę – jeden z pierwszych przypadków ludobójstwa w czasach nowożytnych, przypisuje się Aleksandrowi Suworowowi[1]. Do podobnej celowej rzezi pod jego dowództwem doszło cztery lata później, podczas obrony warszawskiej Pragi w listopadzie 1794 w czasie insurekcji kościuszkowskiej.

W historiograficznej tradycji rosyjskiej zdobycie Izmaiła upamiętniono pieśnią Niech rozgrzmiewa pieśń zwycięstwa autorstwa polskiego kompozytora Józefa Kozłowskiego, która stanowiła nieoficjalny pierwszy hymn Imperium Rosyjskiego.

O wydarzeniu tym wspomniano również w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza[2] opisuje je też poemat Don Juan George’a Byrona[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kamil Stepan ŁP, Niezwyciężony Suworow [online], www.polityka.pl, 2014 [dostęp 2021-06-29].
  2. Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz, księga X, wiersz 110.
  3. George Gordon Byron: Don Juan (księgi VII i VIII).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zygmunt Ryniewicz: Leksykon bitew świata. Warszawa: Almapress, 2004