Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu
A-194[1] z dnia 27.03.2007
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

37 – 230 Manasterz

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Katarzyny

Położenie na mapie gminy Jawornik Polski
Mapa konturowa gminy Jawornik Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu”
Położenie na mapie powiatu przeworskiego
Mapa konturowa powiatu przeworskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu”
Ziemia49°56′41,744″N 22°21′40,925″E/49,944929 22,361368

Zespół kościoła św. Katarzyny w Manasterzu – zabytkowy zespół kościoła pod wezwaniem św. Katarzyny znajdujący się w województwie podkarpackim, w powiecie przeworskim, w gminie Jawornik Polski, w Manasterzu.

Kościół wraz z dzwonnicą i ogrodzeniem wpisany został do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Najstarsza informacja o parafii pochodzi z 1479 roku. Drewniana świątynia z około 1452 została rozebrana w 1881 roku i w jej miejscu rozpoczęto budowę murowanego budynku według planów inż. Stanisława Rutkowskiego z Jarosławia. Kościół konsekrował w 1895 roku bp Łukasz Solecki. Ogrodzenie wraz z dzwonnicą wykonano w 1921 roku według projektu architekta Stanisława Majerskiego. W 1935 roku wybudowano nową sygnaturkę zaprojektowaną przez Kazimierza Osińskiego z Przemyśla[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Budynek murowany, orientowany, jednonawowy, wzniesiony na planie krzyża rzymskiego, prezbiterium zamknięte trójbocznie[2]. Dwie kaplice i prezbiterium przekryte sklepieniem kolebkowym, nawa stropem płaskim z fasetą. Nawa, krótkie, a wysokie prezbiterium, niskie kaplice i przedsionek nakryte dachami dwuspadowymi, pomieszczenia pomocnicze dachami pulpitowymi[2].

Wystrój i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Część wyposażenia barokowego przeniesiono ze starego kościoła.

  • ołtarz główny z XVIII wieku i 1881–1882 roku;
  • dwa ołtarze boczne z 4 ćwierci XIX wieku;
  • krzyż gotycki z 1522 roku;
  • organy 9-głosowe z roku 1894, fundacji księdza Wojciecha Białasa;
  • polichromie z roku 1960 autorstwa artysty J. Grossa z Gliwic;
  • witraże powstałe m.in. w Krakowskim Zakładzie Witrażów i Mozaiki autorstwa Stanisława Żeleńskiego z lat 1910 i 1937–1938[2].

Otoczenie[edytuj | edytuj kod]

Dzwonnica parawanowa wkomponowana w ogrodzenie, przepruta niewysokimi arkadami. Wyższa arkada zwieńczona wolutowym kluczem (zobacz) nakryta jest trójkątnym szczytem z metalowym krzyżem. Niższe symetryczne arkady dekorowane w narożnikach, kamiennymi kulami z wazonami wypełnionymi różami(zobacz)[2].

Ogrodzenie murowane z metalowymi dekoracyjnymi przęsłami. W zachodniej części ogrodzenia znajdują się „schody o trzech biegach dolnych, po spoczniku zbiegających się w jeden górny”[2].

Obiekty wpisane do rejestru zabytków
Wnętrze kościoła
Dzwonnica
Ogrodzenie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]